ارزیابی و بررسی نقش توریسم بر توسعه پایدار شهرهای استان سیستان و بلوچستان با استفاده از مدل topsis

امروزه صنعت گردشگری یکی از اشتغال زاترین و پردرآمدترین فعالیت های اقتصادی است و پیش بینی می شود که هزاره سوم فعالیت غالب اقتصادی در جهان باشد، چرا که کشورهای جهان، بخصوص کشورهای در حال توسعه تلاش گسترده ای در جهت جذب توریست به اشکال مختلف می نماید تا فواید آن به لحاظ اقتصادی، فرهنگی- اجتماعی نصیب کشور و مردمان سرزمین شان گردد و این به نوبه خود موجب رفاه آسایش و شناخت و حفظ یادمانهای تاریخی و تفریحی می شود. گردشگری شهری از سال 1980.م وارد چرخه صنعت توریسم جهان شد و بعنوان پایه و اساس دیگر رشته های گردشگری درآمد و رشد سرمایه گذاری در شهرها و روستاها پر جاذبه را در پی داشته و به توسعه شهرها و روستا کمک کرده است. در این پژوهش سعی بر آن بوده است تا نقش توریسم بر توسعه پایدار شهرهای استان سیستان و بلوچستان بررسی و سنجش واقع شود و استراتژی مناسب در جهت کسب موقعیت بهتر و آمادگی بیشتر برای جذب توریسم ارائه گردد. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی و میدانی و با استفاده از مدل تاپسیس می باشد. شهرهای مورد مطالعه با توجه به 4 معیار کیفی (توسعه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی) با مدل topsis مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج به دست آمده از مدل topsis، سلسله مراتب و اولویت بندی نقش توریسم بر توسعه پایدار شهرهای استان سیستان و بلوچستان به این صورت a1>a3>a2>a4 نشان می دهد. بنابراین a1 (چابهار) در رتبه 1، a2 (زاهدان) در رتبه 3، a3 (زابل) در رتبه 2، و a4 (سراوان) در رتبه 4 قرار می گیرد.