جدایی گزینی فضایی در شهرها، چالشی فرا روی توسعه پایدار شهری

جدایی گزینی فضایی در شهرها از این واقعیت سرچشمه می گیرد که ساکنین شهرها از نظر درآمد، مذهب، نژاد، پایگاه اجتماعی- اقتصادی به دسته ها و گروه های گوناگون تقسیم می شوند. عوامل موثر بر جدایی گزینی های فضایی می تواند به تمرکز فقر در محله ها و در مواردی خاص، زاغه های مخروبه و بخش های فرسوده شهری بینجامد از این رو جدایی گزینی فضایی و پیامدهای آن ویژگی ها و شرایطی را بر شهرها تحمیل می کند که با توسعه پایدار مغایر بوده و توسعه پایدار را در شهرها با چالشی اساسی مواجه می سازد. بدین جهت هدف این پژوهش بررسی و تحلیل جدایی گزینی فضایی در شهرها به عنوان چالشی اساسی فرا روی توسعه پایدار شهری می باشد. برای انجام این پژوهش از روش توصیفی- تحلیلی استفاده شده و برگزیده ای از منابع مکتوب که مورد عمل و استناد است، تحلیل و بررسی شده است. بر اساس یافته های این مطالعه، جدایی گزینی در شهرها که خود را در قالب حاشیه نشینی، محلات قومی و مذهبی، محلات فقیر و ثروتمند، زاغه نشینی، گتونشینی و ... نشان می دهد. آثار و پیامدهای ناگواری مثل ایجاد نابهنجاری های اجتماعی، جرم، کاهش کنش متقابل افراد با یکدیگر و ... را بر شهرها تحمیل می کند. این آثار و پیامدها، اثرات مخرب بسیار زیادی برای نسل های امروز و نسل های آتی به همراه خواهد داشت. آثار و پیامدهایی که در طول زمان تولید و بازتولید می شوند. در واقع به جرات می توان گفت که جدایی گزینی فضایی در شهرها هم علت و هم معلول اکثریت مشکلات و بحران های شهری در تمامی شهرهای جهان چه کمتر و چه بیشتر توسعه یافته می باشد.