نقش هویت معماری بر چشم انداز ساختمان ها و فضاهای معابر شهری با رویکرد توسعه پایدار

تا قبل از پیدایش معماری مدرن، هر تمدن یا ملتی، معماری خاصی را ارائه داده است، اما تحولات و دگرگونی هایی که امروزه در معنا و مفهوم معماری رخ داده، تابعی از سیر تحولات فکری تمدن معاصر است که با علم تجربه گرا و تفکر راسیونالیست مدرن رایج، جنبه ی معنوی و روحانی حیات انسان و اصولاً وجه معنوی عالم وجود را انکار می کند. انسان ها در دوره های مختلف تاریخی با ساخت فضاهایی در شهر، به دنبال برآورده کردن نیاز فطری خودشان، که ایجاد و برقراری ارتباط فرهنگی و اجتماعی با دیگران در سطح اجتماع بوده، هستند، که با ایجاد چنین فضاهایی که هم از نظر اجتماعی فعال بوده و هم امکان ارتباط مستقیم و رودرو را فراهم می کرد و هویت اجتماعی را انعکاس می داد، این نیاز درونی و فطری که گرایش به محیط های اجتماعی فرهنگی و ارتباطات اجتماعی را داشت، پاسخ دهند. تحقیق و شناخت معماری ایران خصوصاً معماری بافت شهری با بازشناسی ارزش های کالبدی و محیطی همراه است؛ که متاسفانه چنان که باید از گذشتگان به ما منتقل نشده و سبب بیگانگی نسل طراح کنونی از دستاوردهای استادان هنر معماری ایران بوده است. پیامد این بیگانگی، محتوای معماری و سیمای شهری است که اکنون در خیابان ها و فضاهای شهری، ناظر آن هستیم. با توجه به نیازهای انسان ها شهرها شکل می گیرد، و هر روز در حال گسترش است و این گسترش روز افزون مستلزم برنامه ریزی دقیق است. اما متاسفانه عدم طراحی و طراحی های نادرست باعث بوجود آمدن مشکلات زیادی در شهرها شده است. معماری پایدار شامل الگوهای از پیش تعیین شده و مشخصی نمی باشد که بتوان آن را تکرار کرد؛ بلکه معماری پویاست و باید با ویژگی های اقلیمی، فرهنگی و طبیعت هر منطقه هماهنگ و سازگار باشد و آنچه معماری بومی کشورمان را ماندگار و کم نظیر کرده است توجه به همین خصوصیات است.