اصولی راهبردی در ساختارهای صفر انرژی، خوانشی از دریچه پایداری

همانطور که تکنولوژی پیشرفت می کند معماری باید به سمت تجربه بیشتر و بهتر از بهره گیری از طبیعت برود بنابراین زندگی روزمره هم باید همینطور پر بار تر شود. با دوباره تعریف کردن اصول معماری فقط یک سرپناه بودن به همسایگی با طبیعت این هدف انجام می پذیرد. معماری اکنون تبدیل به یک تجربه خاص روزانه زیبا مثل طبیعت شده است. با نور خورشید تغییر می کند، سایه می گیرد و با باد تغییر می کند. ما تصور می کنیم این نوع طراحی باعث اتفاق افتادن فعالیت ها و تجربیات بسیار بیشتری در زندگی روزمره با نزدیک بودن مردم به طبیعت می شود. حتی در محیط شهری.  در اواخر دهه 1960 و اوایل 1970 نظریه معماری با داعیه های جدید پدید آمد که از دل این نهضت و در طول مسیر آن نظریه (پسامدرن) شاخص ترین معماران به ظاهر انقلابی را همراه خود ساخت، این نظریه در شکل خود، اصولی چون تاریخ گرایی، احیای مستقیم و مردمی، سنت گرایی، بوم گرایی، مفهوم گرایی، استعاره و مابعد الطبیعه را پذیرفت. در چند دهه اخیر نظریه معماری پایدار پیش کشیده شد. تغییراتی که با توجه به معیارهای زیست اقلیمی و پایداری پدید می آیند، هر روز اهمیت بیشتری می یابند. رویکرد صفر انرژی بودن در معماری را می توان به تصور و طراحی ساخت و ساز های آینده تعبیر کرد، آن هم نه تنها با پایداری فیزیکی ساختمان، بلکه با پایداری و حفظ سیاره و منابع انرژی. به نظر می رسد که پایداری را بر پایه الگویی تصور کرد که در آن مواد و منابع در دسترس، بیش از هدر دادن یا نادیده گرفتن شان، با کارایی بیشتری به کار گرفته شوند. صفر انرژی بودن تصدیقی است بر روابط معماری و فعالیت های وجودی حیات آدمی، سیاست جوامع و رویدادها، واقعیت ها و مرجعیت ها، و چیزی به همان اندازه مقاومت مردان و زنان و نهضت های اجتماعی در برابر جریان هایی که این وقایع را نادیده می گیرند. این مقاله کیفی که به روش تحقیق توصیفی- تحلیلی با ابزار کتبخانه و منابع مکتوب، ابتدا به بررسی پایداری و ساختمانهای صفر انرژی می پردازد و با ارائه مراحل سه گانه ای برای ساختمان های صفر انرژی به ارائه پیشنهاداتی همچون صرفه جویی در منابع، تصمیم بر اساس چرخه حیاط ساختمان، طراحی انسانی، هوشمندی از مدیریت تا مصالح و ... می پردازد.