مدیریت برنامه ریزی و توسعه سواحل مکران با تاکید بر راهکارهای کاهش مخاطرات ناشی از سونامی

سونامی به عنوان یک سانحه طبیعی متشکل از موج هایی است که معمولا به سبب حرکت شدید کف دریا به وجود می آید که منجر به ایجاد سونامی می شود. اگرچه وقوع سونامی و پیامد های آن به هیچ وجه نمی توان جلوگیری کرد، ولی با بررسی سونامی های گذشته و نحوه برخورد با هریک از آن ها می توان راهکارهایی در جهت کاهش آسیب پذیری سکونت گاه های انسانی در معماری و شهرسازی ارائه نمود. استان سیستان و بلوچستان با دارا بودن 300 کیلومتر مرز آبی با دریای عمان و اقیانوس هند و به دلیل جغرافیای کوهستانی بیابانی، کم بودن و نامنظم بودن بارشهای جوی و وجود گسل وسیع مکران در دریای عمان پتانسیل حادثه خیزی بالایی دارد. و اکنون وقوع سونامی های متعددی در این ناحیه در تاریخ ثبت شده است که آخرین آن ها در پی زلزله ای با قدرت 8.25 ریشتر در 28 نوامبر 1945 میلادی اوایا افتاد. سونامی حاصل از این زلزله با امواج بیش از ده متر سواحل ایران، پاکستان، هند و عمان را در نوردید و موجب کشته شدن بیش از 4000 نار شد. مدیریت ووسعه سواحل و کاربرد اصول آمایش سر زمین، استفاده بهینه از فضا و اراضی ساحلی که در معرض هجوم طوفان های حاره ای و امواج سونامی هستند و برخی اقدامات مهندسی و زیر بنایی و هم چنین آموزش ساکنین ایین منیاطر در جلوگیری از ولایات انسانی و کاهش خسارات وارده به تاسیسات ساحلی بسیار موثر است.این مقاله به بررسی میزان خطر بروز سونامی و شدت آن در منطقه مکران می پردازد و سپس با توجه به بررسی نمونه ها و پیشینه های سونامی به ارائه راهکارهای مدیریت شهری در برابر سونامی می پردازد.