شیوع پری آرتریت ها در بیماران مراجعه کننده به مرکز روماتولوژی بیمارستان دکتر شریعتی تهران بین سال های 81-1375

زمینه و هدف: بیماری های جنب مفصلی شایع ترین فرم بیماری های روماتیسمی است. در مطالعه ای که در آمریکا صورت گرفته شیوع پری آرتریت ها 30-20% بیماری های روماتولوژی بوده است. هنوز در ایران مطالعه ای جامع برای بررسی شیوع انواع پری آرتریت ها انجام نشده است. هدف این مطالعه تعیین میزان شیوع، نوع، توپوگرافی و نوع درمان بیماری های پری آرتریت بود.

مواد و روش ها: در مطالعه حاضر که از نوع مقطعی می باشد، 1600 پرونده از بیماران مراجعه کننده به مرکز روماتولوژی بین سال های 1381-1375 مورد بررسی قرار گرفت. نحوه نمونه گیری به روش سیستماتیک و تصادفی بوده و اطلاعات لازم در فرم مخصوص ثبت شده است. و اطلاعات با استفاده از آزمون مجذور کای تجزیه و تحلیل شد.

یافته ها: تعداد 260 مورد پری آرتریت در کل پرونده های مورد بررسی وجود داشت که شیوع آن معادل 16.25% محاسبه گردید. بیشترین سن درگیر گروه 50-40 سال (26.5%) بوده و متوسط سن 13.86±48.46 محاسبه گردید. 78.5% از بیماران زن و 21.5% مرد بودند. بیش ترین نوع پری آرتریت در دسته تاندونیت و بورسیت قرار گرفتند (64.6%) و در درجه دوم اختلالات نورواسکولار 23.6% قرار داشتند. شایع ترین بیماری سندرم تونل کارپ 21.9% و بعد کپسولیت شانه 13.5% ثبت شده بود. بیش ترین درگیری در اندام فوقانی راست و مچ دست (26.2%) بوده است. 17.3% بیماران بیماری روماتیسمی زمینه ای داشتند. تعداد موارد دو طرفه سندرم تونل کارپ نسبت به بقیه پری آرتریت ها بیشتر بوده و اختلاف از نظر آماری معنی دار بوده است (0.001p<).

نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، بیماری های جنب مفصلی خصوصاً دو بیماری سندرم تونل کارپ و کپسولیت شانه از شیوع بالایی در بین بیماری های روماتولوژی برخوردار می باشند. مناسب است تحقیقات بیشتری برای بررسی عوامل درمانی و متغیرهایی چون شغل و تروماهای غیرشغلی انجام گیرد.