کاهش میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ در اثر حضور و افزایش تک بازگوانین در توالی پروموتور ژن ماتریکس متالوپروتئیناز -1 (در جمعیت تهران)

مقدمه: افزایش یا کاهش یک نوکلئوتید گوانین در ناحیه 1607- پروموتور آنزیم ماتریکس متالوپروتئیناز -1 باعث ایجاد به ترتیب دو نوع آلل g2 و g1 برای ژن مذکور در جمعیت می گردد. آلل g2 واجد یک جایگاه اتصال اضافی نسبت به آلل g1 جهت اتصال اعضای فاکتورهای رونویسی خانواده ets می باشد که می تواند به افزایش بیان ژن مذکور منجر گردد .از این رو هدف از مطالعه حاضر ارزیابی نقش تنوع ژنتیکی افزایش نوکلئوتید مذکور با میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ و همچنین فعالیت مهاجرتی سلول های سرطانی میباشد.

روش بررسی: نمونه خون 150 بیمار مبتلا به سرطان روده بزرگ و 100 نمونه کنترل جمع آوری گردید. بیماران به مدت میانگین 25 ماه تحت پیگیری و مراقبت قرار گرفتند (12 تا 36 ماه). dna استخراج شده از نمونه های خون با روش pcr-rflp تعیین زنوتیپ شدند.

نتایج: بیماران مبتلا به سرطان کلورکتال به دو گروه متاستازی (m+) و گروه بدون متاستاز (m-) تقسیم شدند. آلل g2 در گروه متاستازی (55%) در مقایسه با گروه کنترل (23%) فراوانی بیشتری نشان داد .آنالیزهای میزان بقا مشخص کرد که میزان بقای کلی 3 ساله برای بیماران غیرمتاستازی (m-) واحد ژنوتیپ های هموزیگوت و هتروزیگوت g1 برابر با 81% و برای افراد هموزیگوت g2 برابر با 66% می باشد (0.04(p=. میزان بقای وابسته به سرطان به ترتیب برابر با 90% و 71% (0.01p=) و میزان بقای بدون ظهور بیماری نیز به ترتیب برابر با 73% و 52% (0.001(p= به دست آمد.

نتیجه گیری: مطابق نتایج به دست آمده افراد واجد ژنوتیپ های دارای حداقل یک آلل g1، میزان بقای وابسته به سرطان بیشتری نسبت به افراد فاقد این آلل از خود نشان می دهند.