نگاه اجمالى به سیماى زن در اساطیر ایرانى

به روانى آب، به گرمی آتش و به ارزشمندی خاک ایران، فردوسی شاهنامه می سراید. افسانه ها و حماسه ها و تاریخ رفته از یاد را دو باره زنده می کند و در آیینه ای به گستردگی ایران نمایان می سازدم فردوسی چشم ژرفانگر خویش را در ((توس)) خراسان به جهان گردد و با سرودن شاهنامه ندریده ء ملت ایران شد و نامی ماندگار در ادبیات حماسی ملل. بیشتر زندگی پر ثمر او در زمان سامانیان و شکوفایی ادبیات پارسی گذشت و دورهء شکوه پسیری را با غم از دست دادن فرزند برومند خود، در زمان سلطان غزنوی، محمود، در سخنی و تنگدستی به سرد برد و سرانجام پس از سال رنجی پرشور، شاهنامه را به پایان رسانید و شاهکارهای به یادگار نهاد و رفت. رفت اما نمرد که (تخم سخن) را پراکنده بود و (سرو سایه فکنی) بر افراشته بود. شاهنامه، باز آفرینی نشاشته و برگزیده است از (حماسه) های باستانی و مدارکی تاریخی که با آگاهی های فردوسی از فرهنگ و ادب پارسی و نبوغ و هنر ویژه ء وی آمیخته گرته است و نه تنها یک منظومهء بزرگ حماسی، بلکه سند و کارنامهء فرهنگی و تاریخی ملت ایران نیز می باشد. در شاهنامه قهرمان ها و شخصیت ها نقش هایی گوناگدن دارند، گاه جنبه ای (اسطوره ای) و نمادین وگاه واقعیت تاریخی می یابند.