اثربخشی موسیقی درمانی بر تقویت حافظه ی شنیداری کودکان دیرآموز

هدف: در واقع امروزه آموزش موسیقی در دهه های اخیر به منزله راهبردی مؤثر برای افزایش توانمندی های ارتباطی، شناختی و عاطفی کودکان به کاربرده شده است؛ هم چنین در عصر حاضر تاثیر شگفت انگیز موسیقی در رفتار و شناخت انسان بسیار مورد توجه بوده است که در زمینه های مختلف یادگیری نقش مهمی دارند. بنابراین پژوهش ها به نحوی سعی دریافتن راهکارهایی برای بهبود عملکرد شناختی دارند و با توجه به رواج موسیقی در جوامع امروز و قابلیت تأثیر موسیقی در جنبه های مختلف شناختی ازجمله مهارت های خواندن، مهارت ریاضی، یادگیری، حافظه شنیداری، دیداری و غیره در مطالعه حاضر تأثیر موسیقی بر حافظه شنیداری کودکان دیرآموز شهر قاین بررسی می گردد.

روش: این پژوهش یک پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بود (سرمد و همکاران، 1385). جامعه پژوهش حاضرشامل کلیه ی دانش آموزان دیر آموز مدارس سطح شهرقاین که در سال تحصیلی 1395-1394 به عنوان دیرآموز در حافظه شنیداری معرفی شدند، می باشد. در این پژوهش، 30 دانش آموز (15 دانش آموز دختر و 15 دانش آموز پسر) دیرآموز در حافظه ی شنیداری به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و با توجه به نمرات هوش و سن آنان همتاسازی شدند. در این پژوهش از آزمون های ضرب آهنگی استامباک استفاده شده که به بررسی چگونگی مشکلات ضرب آهنگی در کودکان نارساخوان می پردازد. برای بررسی سوالات پژوهش، از تحلیل کوواریانس (مانوا) استفاده شده است.

یافته ها: موسیقی درمانی بر بهبود حافظه شنیداری دانش آموزان دیرآموز در مرحله پس آزمون اثر بخش بوده است. و باعث بهبود حافظه شنیداری در بین دانش آموزان دیرآموز شده است.

نتیجه گیری: گوش دادن فرایند پیچیده و فعالی است که شامل توجه، شنیدن، انتخاب و سازماندهی اطلاعات، تفسیر، پاسخ دهی و به یادآوردن است. شنیدن فرایندی زیست شناختی است و وقتی اتفاق می افتد که امواج صوتی به پرده گوش اصابت می کند (وود؛ ترجمه ی فیروز بخت، 1379). حس شنوایی بیشتر از حواس دیگر نسبت به محرک های وابسته ی خود عکس العمل نشان می دهد )دزفولیان، 1386) بنابراین رشد مهارت های پایه ای شنوایی و شناختی تأثیرپذیری زیادی از محیط شنیداری اطراف ما دارد.