تحلیل محله بهارستان بر مبنای معیارهای فرسودگی و با تأکید بر بازآفرینی شهری

بافت های فرسوده که در ادبیات امروز تحت عنوان بافت های ناکارآمد شهری مورد بحث قرار می گیرد، از جمله مهمترین معضلات کلان شهرهای ایران، به خصوص شهر تهران بوده و موضوع بسیاری از پژوهش ها و نشست های تخصصی را شامل می شود. معیارهای شناخت اینگونه بافت ها، مصوب شورای عالی شهرسازی و معماری ایرانی مبنی بر سه معیار ریزدانگی، نفوذ ناپذیری و ناپایداری است که به طور کلی، بعد کالبدی را در برگرفته است که البته در این میان، نیاز به بررسی معیارهای اجتماعی در اینگونه بافت ها احساس می شود. مداخله در بافت های فرسوده نیز با روش های متفاوتی صورت می گیرد. از جمله مکاتب با زنده سازی و بهسازی و نوسازی. اما رویکرد متاخر که در برگیرنده همه رویکردهای نام برده بوده و ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی و کالبدی را شامل می شود، بازآفرینی شهری نام دارد. در این مقاله با بررسی شاخص های فرسودگی در محله بهارستان که از محلات مرکزی و تاریخی شهر تهران است و در دهه های اخیر به دلیل رها شدن بافت و زوال بخش هایی از آن، دچار فرسودگی شده است و تحلیل امکانات و محدودیت ها، به ارائه راهکارهای بهبود آن با تأکید بر رویکرد بازآفرینی شهری پرداخته شده است. نتایج حاصل از بررسی منابع و امکانات حاکی از آن است که استفاده بهینه از ظرفیت های درونی کالبدی و اجتماعی و به خصوص دخیل کردن مردم در پیشنهادات و پروژه ها، می تواند شرایط فرسودگی را تعدیل و آن را بهبود بخشد. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش از نوع کمی توصیفی برای شناخت محدوده و مبانی نظری و روش کمی تحلیلی، به منظور تحلیل اطلاعات گردآوری شده از طریق مطالعات کتابخانه ای و اسنادی بوده و از نرم افزار جی آی اس به منظور استخراج داده های مربوط به فرسودگی استفاده شده است.