بررسی مبانی طراحی دروازه در شهر تبریز با تاکید بر کانسپت جوهره ای

در گذشته ورودی شهر، مفصل اتصال دهنده فضای مصنوع داخل و فضای طبیعی خارج شهر بود که دروازه نیز نامیده می شد. برهم خوردن سلسله مراتب فضایی در نظام کالبدی شهرها از جمله تبریزبه دلیل مدرنیزه شدن، فضاهای ورودی شهر را دچار بی هویتی و نابسامانی کرد. این نابسامانی ها مبادی ورودی را از حداقل مؤلفه های سازنده یک فضای مطلوب شهری بی بهره می کنند. نخستین فضای برخورد مسافر با شهر ورودی آن است و نخستین تصویر ذهنی و پیش داوری های وی بر این اساس صورت می گیرد. فضای ورودی ویترین نمایش هویت و معرف شهرها از جمله تبریز می باشد، بنابراین بایستی به گونه ای طراحی و تعریف شود که ارتباطی قوی و عمیق با مخاطبین داشته باشد و در شکل گیری خاطرات جمعی و تصورات ذهنی آن ها موثر باشد. متأسفانه الگوی بی مأخذ فلکه و بلوار که در تمام شهرهای ایران تقلید می گردد جوابگوی نیاز شهر امروز نیست. از آنجایی که اساساً توسعه به سمت بیرون در شهرهای ما مقدم بر توسعه درونی است. بدیهی است که در آینده ای نه چندان دور این فلکه و بلوارها که اکنون ورودی شهر محسوب می گردند، در درون شهر جای می گیرند. در این صورت این فضاها به واسطه ابعاد غیر انسانی و بار ترافیکی که به خود جذب می نمایند به جای یک فضای شهری تبدیل به یک معضل شهری می شوند، که هم اکنون در کلانشهر تبریز نیز شهاد آن هستیم. در نهایت توسعه شهرها اجتناب ناپذیر است، بنابراین نوعی آینده نگری به منظور به حداقل رساندن دغدغه های بافت آتی لازم است. این تحقیق درصدد است که حوزه های ورودی شهر تبریز را باتوجه به جوهره یا درون مایه منطقه و بافت شهری منطقه غرب تبریز مورد بررسی و کنکاش قراردهد. نتایج پژوهش بصورت مولفه های تقویت کننده ابعاد جوهره ای یا بافت و درون مایه معماری سنتی و جاری منطقه برای طراحی مبادی ورودی شهرها ارائه می شود .پژوهش از نوع بنیادی و روش تحقیق توصیفی-تحلیلی است.