تحلیل نقش حکمروایی خوب شهری در پایداری فرهنگی شهر بجنورد

با توجه به مشکلات روزافزون و مدیریت شهری در کشورهای در حال توسعه و من جمله ایران، بکارگیری اصول حکمروایی خوب شهری ضرورت انکارناپذیر حال و چشم انداز آینده مدیریت شهرها است. از طرفی، رشد شتابان جمعیت شهرنشین در ایران هم فضاهای شهری و هم شیوه گذران زندگی را دستخوش دگرگونی کرده است و در این خلال، وقت و بودجه مدیران شهری اندک مجالی برای پرداختن به وجوه فرهنگی و اجتماعی شهر وجود داشته است. این همه در شرایطی است که از مهم ترین اهداف حکمروایی شهری، کاهش فقر و تبعیض های اجتماعی، قومی و فرهنگی در شهرها است. عامل "فرهنگ" تاثیرگذارترین عنصر ساختاری بر حاکمیت شهری است. از آنجا که عوامل فرهنگی نقش ارزنده ای در توسعه پایدار دارد و هویت فرهنگی و برخورداری از فرهنگی بالنده و پیشرو از عوامل ضروری و اساسی برای تحقق توسعه پایدار است، برنامه ریزی توسعه پایدار باید بر اساس فرهنگ های مختلف صورت پذیرد. در این میان شهر بجنورد، مرکز استان خراسان شمالی به واسطه آن که محل سکونت اقوام مختلفی (فارس، ترک، ترکمن، کرد، تات و ...) می باشد، فرهنگ های مختلفی را در خود داراست تا جایی که آن را گنجینه فرهنگ ها می خوانند اما این تعدد فرهنگ ها نه تنها باعث ایجاد فاصله و اختلاف بین اقوام گوناگون نشده، بلکه اتحاد و هماهنگی و همدلی میان آن ها را به دنبال داشته است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی از نوع کاربردی و بر پایه مطالعات پیمایشی است. داده ها در دو سطح کتابخانه ای و میدانی جمع آوری گردیده است. بمنظور شناخت دقیق وضعیت در رویکرد تلفیقی از تکنیک سوآت (swot) و مدل سازی دیمتل (dematel) بهره گرفته شده است. یافته های پژوهش نشان می دهند که حکمروایی خوب شهری می تواند در پایداری فرهنگی شهرها موثر واقع گردد و شاخص های حکمروایی خوب شهری در ارتباط با فرهنگ شهری در شهر بجنورد، به طور کامل و در تمام ابعاد، تجلی نیافته است.