تاثیرات احیاءِ معماری بومی بر توسعه پایدار اقتصادی (نمونه موردی: فرم و حجم ساختمان)

موضوع حفاظت و مرمت از میراث معماری و انتقال این میراث به نسل های آینده چندی است که ذهن دانشمندان و متخصصان این زمینه را به خود مشغول داشته و راه حل های گوناگونی را در این زمینه ارائه داده اند. یکی از این راه حل ها مسئله احیاء این میراث می باشد که با الگوبرداری از آن ها برای ساخت و سازهای مدرن امروزی می توان به این هدف دست یافت و گامی را در جهت نیل به توسعه پایدار برداشت. میراث معماری بومی و سنتی ایران به دلیل اینکه دارای پایداری در زمینه های گوناگون فرهنگی، محیطی و اقتصادی بوده است، می تواند الگو و نمونه خوبی برای معماری مدرن امروزی به حساب آید و با الگو برداری از این میراث به پایداری و به خصوص پایداری اقتصادی دست یافت. یکی از این الگوبرداری ها می تواند در زمینه فرم و حجم ساختمان باشد زیرا که معماران گذشته ایران زمین طراحی فرم و حجم ساختمان را با توجه به اقلیم، فرهنگ و محاسبات ریاضی خاصی انجام می داده اند که همین امر باعث دستیابی آن ها به پایداری در زمینه های زیست محیطی و انرژی گشته بود که تا به امروز نیز ادامه دارد. روش پژوهش در این مقاله توصیفی- تحلیلی می باشد که سعی بر این دارد با ارائه توضیحاتی درباره پایداری در معماری بومی ایران و نحوه طراحی فرم و حجم ساختمان ها در گذشته و ارتباط تنگاتنگ آن ها با پایداری اقتصادی، فواید تلفیق معماری بومی و معماری مدرن را به نمایش گذاشته و از آن به عنوان پلی برای دستیابی به توسعه پایدار اقتصادی استفاده نماید.