یافتن مکان بهینه کمربندهای میانی در سازه های بلند به روش عملکردی

در سال های اخیر با پیشرفت علم و فناوری و افزایش جمعیت، ساخت سازه های بلند به طور چشم گیری افزایش یافته است. روش های سازه ای متنوعی برای ساخت این ساختمان ها پیشنهاد شده است. یکی از آن ها سیستم کمربند میانی یا خرپای کمربندی است. با توجه به مزیت های مهم این سیستم، اقبال به این روش در دهه اخیر بسیار زیاد شده است. با اینکه چندین سال است تحقیقات متنوعی درباره این سیستم انجام می شود اما هنوز نکات ناشناخته زیادی وجود دارد. یکی از نکات مهم در این سیستم، این است که کمربند میانی در چه تراز ارتفاعی قرار بگیرد تا بیش ترین اثر را داشته باشد. مورد دیگر این است که چه پارامتری بهینه شود تا موارد گوناگونی مانند دریفت حداکثر طبقات، نیروی اعضا، تغییرمکان طبقه آخر و موارد متعدد دیگری بتوانند بهینه شوند. در این مقاله محل بهینه کمربند میانی در سازه فولادی با هسته بتنی را بر اساس روش های عملکردی بررسی شده است. بر اساس نتایج به دست آمده برای سازه ای با یک کمربند میانی، برای حداقل شدن دریفت حداکثر سازه، بهینه ترین محل کمربند میانی درحدود 0.37 ارتفاع سازه از کف است. به علاوه محل بهینه کمربند بر اساس پریود اصلی سازه، تغییر مکان طبقه آخر و برش پایه هم به دست آمده است.