تعلیم و تربیت و آموزه های وحیانی (مطالعه ی موردی داستان موسی و خضر در سوره کهف)

قرآن کتاب رشد و هدایت است که مخاطب آن جمیع بشریت بوده و برای سعادت، تعالی و رشد اخلاقی بشر آموزه های فراوانی را به شیوه های مختلف بیان می نماید. و برای تامین سعادت مادی و معنوی و شفای درد های روحی و اخلاقی و هدایت او به صراط مستقیم هیچ نکته ایی را در راه کمال و سعادت آدمی فرو گذار نکرده است. شیوه ی بیان این سعادت نامه یکسان نبوده و متناسب با اهداف تربیت متغیر است، گاه بشارت است و گاه انذار، هشدار، عتاب، امر، نهی، داستان و حکایت داستان های قرآنی سلسله اصول، راهکارها، راهبردها، معیارها و علل و عوامل صلاح و سعادت و یا عقاب و شقاوت انسان را بیان می دارد. در این مقاله برآنیم تا با مطالعه ی سرگذشت موسی و خضر اصول و معیارهای تربیتی این داستان را به عنوان معیارهای الهی تعلیم و تربیت و بایسته های آن، استخراج نموده و ذره ایی از بیکران اقیانوس فرهنگ انسان ساز قرآن را در باب تعلیم و تعلّم و اصول آن بیان داریم. در فرهنگ قرآنی علم برای سعادت و کمال انسان است و ارجمندی علم به جهت گیری آن است. و آنگاه که علم در جهت هدایت قرار گرفت نوری می شود که حجاب را بر نمی تابد و باطن امور را دریافت می کند.