بررسی تیپولوژی فضاهای باز و نیمه باز به عنوان پیوندگاه طبیعت و سلامت در محیط های مراقبتی و درمانی

محیط های درمانی معمولاً از جمله مکان هایی هستند که فضایی دلهره آور را در ذهن افراد جامعه تداعی می کنند. مکانی که بیمار در آن جا خود را فردی منزوی از جامعه می پندارد و مراجعه یا اقامت در آن برای او حالتی جبرگونه دارد. چنین برداشتی شاید به دلیل عدم توجه به کیفیت بخشی به فضاها در طراحی محیط های درمانی باشد. بنابراین اتخاذ رویکردی که با هدف قرار دادن آرامش جسمی، روحی و روانی بیماران در وهله اول، تصویری متفاوت ارائه دهد، ضروری به نظر می رسد. یکی از راهبردهای مهم در این امر، طراحی مناسب فضاهای بیرونی و چگونگی ترکیب آن با فضاهای داخل می باشد که علاوه بر دارا بودن پیام دعوت کنندگی برای افراد، با بهره گیری از طبیعت و عناصر شفابخش آن، تجربه ای خوشایند از پروسه درمان را برای بیمار رقم می زند. این پژوهش با هدف دستیابی به نگاهی نو در طراحی فضاهای باز و نیمه باز از حیث تأثیر آن بر کاهش استرس بیماران، با استفاده از روش توصیفی تحلیلی به بررسی این گونه فضاها در محیط های درمانی و شناخت خصوصیات کالبدی و رفتاری هریک پرداخته است. بر این اساس ابتدا تأثیر طبیعت که مشخصه اصلی فضاهای باز و نیمه باز می باشد، بر ابعاد وجودی انسان بررسی و در گام بعد وجوه مختلف بهره گیری از این گونه فضاها در پروژه های مختلف مورد واکاوی قرار گرفته است. تحلیل نمونه های مشابه نشان می دهد که فضاهای باز و نیمه باز در محیط های مراقبتی و درمانی در قالب انواع حیاط ها، باغ ها، بام، تراس و دیوار سبز با هندسه، فرم و کاکردهای متفاوت نمود پیدا کرده است. کاربست هوشمندانه این گونه فضاها به منظور افزایش سبزینگی محیط، گامی مؤثر در افزایش رضایتمندی بیماران و کاهش طول درمان آنان می باشد.