طراحی مرکز محله، گامی به سوی احیای نظام سکونتی محلات قدیمی (نمونه موردی: محله ی عودلاجان تهران)

محله شهری را می توان هسته ی اصلی نظام شهری و هم چنین خردترین واحد در نظام برنامه ریزی شهری به شمار آورد، که امروزه به دلیل رشد فزاینده ی ابعاد شهری دچار تغییرات و چالش های نوینی گشته است. تغییراتی که نهایتاً سبب از دست رفتن هویت محلات و مهاجرت معکوس ساکنان به وسیله ی نظام گسیختگی های کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و معنایی خواهد شد. محله ی عودلاجان واقع در منطقه ی 12 تهران؛ ضمن دارا بودن ارزش تاریخی بسیار، به دلیل فرسودگی کالبدی و کارکری بالا، دچار معضلات بسیاری هم چون؛ خروج ساکنان اصیل از محله و افزایش تعداد ابنیه ی متروک شده است. به منظور ارائه ی راه حلی در این خصوص، می بایست به نوع نگرش به مفهوم محله در گذشته و امروز و عوامل و معیارهای اثرگذار در تبیین این دو مفهوم پرداخت. تحقیق حاضر که با روش توصیفی تحلیلی انجام گرفته است در تلاش است؛ با استفاده از نتایج تحقیقات بنیادی و مطالعات میدانی، مشترکات میان الگوهای شهری کهن و نظریات مطرح جدید را یافته و براساس نظام جاری محله ی سوژه، به افزایش سطح مطلوبیت فضایی و احیای حیات جمعی از طریق طراحی مرکز محله بپردازد.