بررسی تطبیقی نحوه آفرینش فضاهای معماری در نگارگری ایرانی

نمایش فضا همواره در هنر، امری بدیهی است. به تبع در آثار نگارگران ایرانی، نمایش فضا به ایجاد یک فضای تجسمی گسترده برای روایت گری موضوعات داستانی کمک می کند. فضای نگارگری ایرانی، فضای عالم مثال است. در ترسیم این فضای مثالی، محدود نبودن به زمان و مکان مادی سبب می شود نگارگر قادر باشد در یک زمان، اشیاء و اماکن راز چند زاویه مختلف رویت کند. مطلق بودن زمان در این فضا، سبب ترسیم تمامی اوقات (حتی صحنه های شب) در نوری یکدست، یکنواخت و منتشر شده است. عدم محدودیت به زمان و مکان فیزیکی در نگارگری ایرانی، امکانات بیان بصری بیش تری در اختیار هنرمند نگارگر قرار می دهد. نگارگری ایرانی با انطباق درست از مفهوم فضای معماری می تواند نمایشگر مراتبی از واقعیت باشد و انسان را از وجوه مادی به وجوه غیرمادی و مراتب بالاتر از وجود و آگاهی رهنمود کند. که در این مقاله برای رسیدن به این مهم با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی به تطبیق فضای معماری در فضای نگارگری ایرانی خواهیم پرداخت تا صور کاملا واقعی برای انسان ها از واقعیت را نمایان سازد.