معیارهای موثر بر اجتماع پذیری فضاهای باز مجتمع های مسکونی معاصر با تکیه بر مفهوم پایداری اجتماعی

مسکن چیزی بیش از یک سرپناه صرفا فیزیکی است و معمولا بازگوکننده ی شرایط اجتماعی، زیباشناسی، فرهنگی و اقتصادی حاکم بر جامعه در دوره مربوط به خود است. از سویی دیگر در کشورهای جهان سوم، ورود و پذیرش بسیاری از پدیده های جدید مانند آپارتمان، سریع تر از آن صورت می گیرد که جامعه بتواند آداب و عادات سنتی خود را پشت سر گذاشته و با فرهنگ و کاربرد آن ها هماهنگ شود، که این مسئله باعث می گردد انسان روز به روز با بستر و محیط پیرامون خود بیگانه شده که این بیگانگی در مجتمع های مسکونی به علت طیف اجتماعی متنوع و نیز نارضایتی های بیش تر اجتماعی پر رنگ تر شده است و در واقع این فضاها به جای آن که مردم را به مکث و حضور و برقراری مراودات اجتماعی دعوت کنند، آن ها را به فرار تشویق می کنند که نتایج آن مرده بودن و عدم استفاده از فضاهای باز توسط ساکنان می باشد. این تحقیق با مطالعات جامع و با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی با پرداختن به رویکرد پایداری اجتماعی در مجتمع های مسکونی، درصدد کشف معیارهای موثر بر افزایش تعاملات اجتماعی در مجتمع های مسکونی با توجه به نیازهای ساکنان می باشد، که بر اساس ادبیات موجود، معیارهای سرزندگی، آسایش و آرامش، تنوع و گوناگونی اجتماعی، به عنوان موثرترین معیار جهت ارتقای اجتماعی استخراج گردید و در نهایت راهکارهایی در جهت ارتقای تعاملات اجتماعی در مجتمع های مسکونی ارائه می شود.