بررسی سه روش ارزیابی و رتبه بندی پروژه های حمل و نقل

یکی از وظایف اصلی سازمان های در ارتباط با برنامه ریزی شهری، تهیه طرح بلند مدت حمل و نقل و برنامه بهبود حمل و نقل منطقه ای است. تصمیم گیری در زمینه پروژه های حمل و نقل کار دشواری است چرا که شامل اهداف چندگانه و اغلب متناقض می باشد که نمی توانند با یک واحد عددی اندازه گیری شوند. پروژه های حمل و نقل تاثیر متفاوت بر عملکرد شبکه می گذارند و هم چنین هزینه مالی و تاثیر اقتصادی و زیست محیطی متفاوتی دارند. برای احداث راه ها و کمان های جدید در یک شبکه به طور سنتی معیارهای عملکردی محلی، بدون توجه به تاثیر پروژه ها به کل شبکه در نظر گرفته می شود، در صورتی که وضعیت کل شبکه برای گردانندگان سیستم حائز اهمیت است و همواره بین سرمایه موجود و سرمایه مورد نیاز اختلاف وجود دارد. بنابراین رتبه بندی و انتخاب پروژه برتر بسیار حائز اهمیت است. در این پژوهش سه مورد از روش های تصمیمگیری چند معیاره تحت عناوین ثبات سفر شبکه، تصمیم گیری چند معیاره یکپارچه و یکپارچه ساختن مدل تقاضای سفر و تحلیل منفعت- هزینه مورد بررسی قرار می گیرد. نتیجه حاکی از آن است که جهت رتبه بندی مناسب پروژه ها باید جنبه های مهمی از طراحی شبکه و روابط فضایی مانند اتصال شبکه، توپولوژی شبکه و تخصیص ترافیک پویا و رفتار مسافران در نظر گرفته شود در صورتی که روش های سنتی تنها وابسته به عملکرد حجم پایه و محلی هستند. هم چنین ارزیابی و رتبه بندی تک پروژه ها و گروه پروژه ها غیر شهودی می باشد بدین معنی که منفعت گروه پروژه ها (میزان بهبود شرایط شبکه) از جمع منفعت تک پروژه ها به دست نمی آید.