بازخوانی روش های نوین آموزش در طراحی شهری با تکیه بر فناوری های دیجیتال نمونه موردی؛ طراحی پارامتریک

جایگاه آموزش در حوزه شهرسازی همواره به عنوان یکی از اساسی ترین زمینه های رشد علمی جامعه مطرح بوده است که می تواند جریان علمی جامعه را تسریع و یا دچار اختلال کند. در این میان نقش نهادهای آکادمیک در شکل دهی به محتوای آموزشی هر رشته متناسب با بستر علمی و عملیاتی آن بسیار حائز اهمیت است و هر گونه شکاف میان زمینه دانش و حرفه ای می تواند منجر به ضعف در عرصه های اجرایی و کند شدن سیر پیشرفت آن رشته شود. در کشور ایران به دلیل عدم توجه مناسب به محتوای فرایند آموزش آکادمیک در حوزه شهرسازی و جدایی آن از محتوای عملیاتی، همواره شاهد نارسایی های عمده در پرورش متخصصانی کارآزموده در این حوزه هستیم. از طرف دیگر با انقلاب دیجیتال، ماهیت طراحی شهری نیز تغییر کرده است. از همین روی به نظر می رسد که همگام شدن با ضرب آهنگ تکنولوژیک در این عرصه، به یکی از نیازهای ضروری و البته منطقی فرایند آموزش شهرسازی بدل شده است. هدف از پژوهش پیش رو آنست که ضمن بررسی دلایل و ضرورت بهره مندی از فناوری های نوین در عرصه آموزش شهرسازی در راستای نزدیکی هرچه بیش تر فرایندهای علمی و اجرایی، به بازخوانی روش طراحی پارامتریک به عنوان یکی از ابزارهای پرمخاطب طراحی در عصر حاضر بپردازد.