یادگیری سازمانی

سازمان ها یادگیری را ابزاری می دانندکه به کمک آن عملکرد خود را بالا ببرند و خود را با تغییرات محیطی بهتر وفق دهند. یادگیری سازمانی فرایندی است پویا که سازمان را قادر می سازد که به سرعت با تغییر سازگار می یابد این فرایند شامل تولید دانش جدید، مهارت ها و رفتارها می شود. ویژگی سازمان های یادگیرنده عبارت است از شناخت هدف، وجود رهبران اندیشمند، وجود کارکنان یادگیرنده و خلاق، تفویض اختیار به کارکنان و آموزش آن ها، مشارکت کامل در اطلاعات، برخورداری از یک الگوی پوینده، به کارگیری علم و تجربه. اجزای سازمان یادگیرنده شامل مدل های ذهنی، تسلط شخصی، یادگیری گروهی، بصیرت مشترک، تفکر سیستمی می باشد. تاریخچه دو موضوع سازمان یادگیرنده و یادگیری سازمانی به هم گره خورده است که به مرور زمان توسط متفکرین مدیریت و متخصصین بهبود سازمان اعم از افراد دانشگاهی و صنعتی ایجاد شده است. مدل های یادگیری سازمانی توسط نیف (2001) در قالب ابعاد چشم انداز مشترک، فرهنگ یادگیری سازمانی، کار و یادگیری گروهی، به اشتراک گذاشتن دانش و تفکر سیستمی و گومژ و همکاران (2005) در قالب 4 بعد تعهد مدیریت، دید سیستمی، فضای باز و آزمایشگری، انتقال و یکپارچه سازی دانش بیان شده است. در نهایت می توان گفت که یادگیری منشا اصلی مزیت رقابتی است. یادگیری برای تغییر است، به عبارتی یادگیری در هر سازمانی باید به تحول و تحول مثبت نیز به عادت تبدیل شود.