زخم زبان از دیدگاه قرآن و روایات (الهیات و معارف اسلامی)

زخم زبان از دیدگاه قرآن و روایات (الهیات و معارف اسلامی)

زبان از نعمت های بزرگ خدا و لطائف عجیب خلقت و از احسانات با ارزش اوست، چه اینکه این عضو از نظر جسم کوچک و در مقام طاعت و عصیان بسی بزرگ است. زخم زبان یعنی سخنی بر زبان آوریم که شخص مقابل را برنجاند. آنچه باید زن و مرد به آن توجه داشته باشند این است که زخم زبان، یکدیگر را کوچک کردن، مخصوصاً در مقابل دیگران، دیگری را به رخ همدیگر کشیدن، به اندازه ای ضربه به محبت می زند که بعضی اوقات مبدل به نفرت می شود. به طور کلی آزار و اذیت مومن در اسلام حرام است و شکستن دل انسان مؤمن به سادگی التیام نمی یابد و جبران آن دشوار است.

همیشه طعنه و کنایه زدن کسی از آن است که یک مشکل فردی و ارتباطی وجود دارد و توجه به این نکته که چه عواملی باعث به وجود آمدن این مشکل شده از اهمیت ویژه ای برخوردار است. زبان همانند حیوان سرکش و درنده ای است که اگر رهایش کنید، زخم می زند و خونین می کند. ویران می کند و از پا در می آورد و نیکی های دیگر را نابود می سازد. بیان یکی از عوامل تشکیل دهندۀ شخصیت است. کسی که در گفتار، با کلمات توهین آمیز، فحش و ناسزا دیگران را بیازارد، عفت زبان ندارد. آنچه بر صفحۀ روح انسان نقش می بندد، قبل از هر چیز بر صفحۀ زبان و در لابه لای صادرات و گفته های زبان ظاهر می شود. حتی زبان مظهر سلامت یا عدم سلامت شخص است. زبان دارای دو بُعد مثبت و منفی است و باید در موارد ضروری و مفید از آن بهره برداری کرد و به هیچ وجه آن را افسار گسیخته رها ننمود.