سیر تحول آموزش معماری در دانشکده های معماری دوران پهلوی

سیر تحول آموزش معماری در دانشکده های معماری دوران پهلوی

با اندیشه ی مدرن سازی کشور در دوران قاجار و پهلوی و به تبع آن تحولات اساسی ای که در سیمای شهرها و اجزای کالبدی شان صورت گرفت، احداث آثار معماری و ابنیه متعدد با سبک های نوین و مدرن مورد توجه اساسی قرار گرفته بود. و با توجه به اینکه برای همیشه امکان دعوت و حضور معماران غربی برای طراحی این آثار وجود نداشت، لاجرم می بایست مراکزی جهت آموزش علمی معماران ایرانی با روش های مدرن و هماهنگ با جریان علمی روز دنیا و آشنایی آنها با دانش نوین، پیش بینی می گردید. با تأسیس نخستین مراکز آموزش مدرن نظیر دارالفنون در دوره قاجار و دانشگاه تهران در دوران پهلوی اول با چندین رشته علمی و تخصصی، لزوم دایر نمودن مراکز آموزش معماری به شیوه های نوین و بین المللی نیز پیش بینی گردید.

لذا سه دانشکده هنر و معماری به ترتیب زمانی در دانشگاه های تهران، ملی (شهید بهشتی کنونی) و علم و صنعت ایران تأسیس گردید. روش های آموزشی این سه دانشکده در بدو ایجاد متأثر از شیوه های دانشگاه ها و مدارس معماری غربی بود اما به مرور زمان و با پیوستن وعضویت فارغ التحصیلان این دانشگاه ها درکرسی مدرسین و اساتید، روش های جدید، متنوع و متناسب تر، با فرهنگ ایرانی در این دانشکده ها متداول گردید. که بعدها الگوی آموزشی دانشکده های معماری سایر دانشگاه های ایران شد. در این پژوهش سعی شده، ضمن آشنایی با روش های آموزشی سه دانشکده معماری اولیه و مطرح ایران، بتوان سیر تحول آموزش معماری در دوران پهلوی را بررسی نمود. روش تحقیق این مقاله، توصیفی تحلیلی بوده و در گردآوری مطالب از کتابها، مقالات، نشریات و گفتگوی با اساتید معماری و وب سایت های اینترنتی تخصصی و آزاد، بهره گرفته شده است.