مرگ در شعر شاملو

مرگ در شعر شاملو

مرگ اگرچه درنهایت تجربه ای است قطعی برای همۀ انسان ها ولی در طول حیات هر شخص در سیطرۀ تجربیاتِ عادی و شخصی و انسان زنده نمی گنجد؛ لذا مکاتب و مذاهب مختلف در برابر آن، واکنش های متفاوت و گاه بسیار متضادی نشان داده و تفاسیر و تعابیر گوناگونی درباره آن ارائه نموده اند. بنا به اهمیت این موضوع مشاهده می گردد که مرگ و جلوه های مختلف آن همچون هراس از ویرانی و اندیشۀ زوال، یکی از مهم ترین بن مایه های شعر احمد شاملو و همچنین از بنیان های فکری و اندیشگی اوست که به طور قابل ملاحظه ای در آثار مختلف وی تجلّی یافته است. واکاوی در اشعار شاملو مبیّن این موضوع است که مرگ اندیشی و نمود جلوه های مختلفی از مرگ و معانی مرتبط با زوال و نابودی در بسیاری از اشعار شاملو جریان دارد؛ در واقع مرگ اندیشی به اشکال مختلفی از عشق و نگاه به گذشته، بی هدفی و بدبینی، به عنوان نوعی کنش و عصیان، مرگ دست آویزی برای بیان تنگی فرصت و هشداری برای غنیمت شمری، نشانۀ پوچی و ناامیدی، بیان بهتر ترس از ویرانی لحظه های هوسناک و خوش، مرگ به مثابه نعمت و عزت، مرگ نماد ناتوانی و حقارت و مرگ در ارتباط با بسیاری از معانی و نگاه های شاعرانه و فلسفی در شعر وی حلول یافته و کارکردی نمادین داشته است.