سبک های فرزندپروری والدین و اختلالات عاطفی-رفتاری دانش آموزان

سبک های فرزندپروری والدین و اختلالات عاطفی-رفتاری دانش آموزان

نخستین نهاد اجتماعی که کودک در آن وارد می شود و زندگی خویش را آغاز می کند خانواده است. شاید بتوان گفت که تربیت خانوادگی بعد از عامل وراثت، نخستین عامل تشکیل دهندۀ رفتار و شخصیت آدمی است. در سال های اخیر توجه به این امر که خانواده یکی از مهم ترین نهادهایی است که در امر اجتماعی کردن و تعلیم و تربیت کودکان تأثیر قابل توجهی دارد، در حال افزایش است. هدف پژوهش حاضر تبیین رابطۀ اختلالات عاطفی-رفتاری دانش آموزان با سبک های فرزندپروری مادران آنان می باشد. روش: جامعۀ پژوهش را کلیۀ دانش آموزان دبستانی آموزش و پرورش شهر پارس آباد تشکیل می دهند. بدین منظور 120 دانش آموز پسر از پایۀ اول تا پنجم از طریق نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب و آزمون رفتار کودک راتر فرم معلمان و پرسشنامۀ شیوه های فرزندپروری بامریند توسط مادران آنان تکمیل شد.

یافته ها: تحلیل آماری داده ها نشان داد که بین شیوۀ فرزندپروری مستبدانۀ والدین و اختلالات عاطفی-رفتاری کودکان رابطۀ مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین بین شیوۀ فرزندپروری آسان گیر و اختلال عاطفی-رفتاری کودک رابطۀ مثبت و معناداری وجود دارد. بدین معنا که اختلالات رفتاری در گروهی از مادرانی که آسان گیر بوده و عنایتی به تربیت فرزندان خود نداشتند، بیشتر بود. تحلیل داده ها دلالت بر این داشت که تنها روش فرزندپروری مقتدرانه در کاهش اختلالات رفتاری مؤثر بوده است. نتایج پژوهشی نشان داد که با افزایش به کارگیری روش های فرزندپروری مقتدرانه، اختلالات عاطفی و رفتاری کودکان کاهش می یابد. همچنین اختلالات رفتاری ابتدا با کاهش میزان آسان گیری مادران در شیوۀ تربیتی کاهش می یابد و سپس با کاهش بیشتر این متغیر، اختلال عاطفی سیر صعودی به خود می گیرد. با توجه به رابطۀ معنادار بین شیوۀ فرزندپروری مادران و اختلالات عاطفی-رفتاری کودکان، با آموزش شیوۀ فرزندپروری به والدین و کمک به آنان برای استفاده از روش مقتدرانه می توان اختلالات عاطفی-رفتاری را در کودکان کاهش داد.