بررسی رابطه بین سازگاری اجتماعی و خودکارآمدی دانش آموزان دوره ابتدایی

بررسی رابطه بین سازگاری اجتماعی و خودکارآمدی دانش آموزان دوره ابتدایی

سازگاری اجتماعی میزان هماهنگی فرد با شرایط محیطی و خودکارآمدی اجتماعی به معنای درک فرد از توانمندی های خود در رسیدن به معیارهای اجتماعی است. سازگاری اجتماعی بر این ضرورت متکی است که نیازها و خواسته های فرد با منافع و خواسته های گروهی که در آن زندگی می کند هماهنگ و متعادل شود و تا حد امکان از برخورد و اصطکاک مستقیم و شدید با منافع و ضوابط گروهی جلوگیری به عمل آید. با توجه به ماهیت این پژوهش که به دنبال بررسی رابطه بین سازگاری اجتماعی و خودکارآمدی دانش آموزان ابتدایی می باشد، از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش، توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه مورد مطالعه پژوهش را  دانش آموزان شهر مریوان تشکیل داد. که 130 نفر به شیوه نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. در این پژوهش، برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه ی سازگاری اجتماعی سهرابی و سامانی(2011)و پرسشنامه خودکار آمدی تحصیلی مورگان وجنکینز (mjses) (1999)، استفاده شد. و پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ محاسبه شد به ترتیب 0.82 و 0.84 بود و روایی آن از طریق نظرخواهی از اساتید و متخصصان تأیید گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری از شاخص های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (کولموگرف اسمیرونوف، ضریب همبستگی پیرسون) استفاده شد. نتایج نشان داد، میزان ضریب همبستگی پیرسون سازگاری اجتماعی با خودکارآمدی دانش آموزان (0.683= r) مقدار قوی و مثبت و دارای جهت مستقیم می باشد، یعنی با افزایش میزان سازگاری اجتماعی، خودکارآمدی دانش آموزان افزایش می یابد و بلعکس.