بررسی رابطه بین یادگیری خودتنظیمی و انگیزه پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان دختر دبیرستانی استان قم

هدف پزوهش حاضر بررسی رابطه بین متغیر یادگیری خودتنظیمی، انگیزه پیشرفت تحصیلی در دانش ‌آموزان  بوده است. خودتنظیمی از نظر فراشناختی موجب تلاش، سازماندهی و انعطاف‌ پذیری بیشتر می‌شود، بر میزان  استرس و اضطراب افراد هنگام فعالیت تأثیر می‌گذارد رفتار به خاطر نتایج آن حفظ می‌شود، تقویت‌های بیرونی معیارها و اهداف، عامل انگیزشی برای اعمال و رفتار می‌شود و میزان انگیزه پیشرفت دانش آموزان را بالا می‌برد. جامعه آماری شامل کلیه دانش ‌آموزان دختر سال سوم دبیرستان رشته علوم تجربی استان قم در سال تحصیلی 91-1390 حدود 21679 نفر که، شامل 100 واحد آموزشی دبیرستان بوده است. حجم نمونه 194 دانش‌آموز دختر سال سوم  تجربی به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ ای از بین مناطق (1 و 2 و 3 و 4) بود. با توجه به هدف و ماهیت موضوع از روش تحقیق همبستگی استفاده و برای جمع ‌آوری داده‌ها از آزمون مقیاس خود تنظیمی 14 سوالی بوفارد و برای مقیاس انگیزش پیشرفت تحصیلی مقیاس لیکرت استفاده شد. تجزیه و تحلیل  داده ها از  طریق آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه انجام گردید. ضریب همبستگی چندگانه متغیر باقیمانده در تحلیل رگرسیون با متغیر وابسته 283.0 درصد و ضریب تعیین خالص 08.0 درصد می باشد نتیجه  اینکه بین پیشرفت تحصیلی و یادگیری خودتنظیمی رابطه مثبت و معنادار (r=0.28) و همچنین بین زیر مقیاس های یادگیری خود تنظیمی (فراشناختی) ) (r=0.22)شناختی (r=0.26) (با انگیزه پیشرفت رابطه مثبت و معنادار وجود دارد.