نگاه اجمالى به سیماى زن در اساطیر ایرانى

نگاه اجمالى به سیماى زن در اساطیر ایرانى

به روانى آب، به گرمی آتش وبه ارزشمندی خاک ایران، فردوسی شاهنامه می سراید. افسانه ها و حماسه ها و تاریخ رفته از یاد را دو باره زنده می کند و در آیینه ای به گستردگی ایران نمایان می سازد. فردوسی چشم ژرفانگر خویش را در(توس) خراسان به جهان گشود و با سرودن شاهنامه نور دیده ملت ایران شد و نامی ماندگار در ادبیات حماسی ملل. بیشتر زندگی پر ثمر او در زمان سامانیان و شکوفایی ادبیات پارسی گذشت و دوره شکوه بسیاری را با غم از دست دادن فرزند برومند خود، در زمان سلطان غزنوی، محمود، در سختی و تنگدستی به سر برد و سر انجام پس از 30 سال رنجی پر شور، شاهنامه را به پایان رسانید و شاهکارهای به یادگار نهاد و رفت. اما نمرد که (تخم سخن) را پراکنده بود و (سرو سایه فکنی) بر افراشته بود.

شاهنامه، باز آفرینی نگاشته و برگزیده است از (حماسه)های باستانی و مدارکی تاریخی که با آگاهی های فردوسی از فرهنگ و ادب پارسی و نبوغ و هنر ویژه وی آمیخته گشته است و نه تنها یک منظومه بزرگ حماسی، بلکه سند و کارنامه فرهنگی و تاریخی ملت ایران نیز می باشد. در شاهنامه قهرمانها و شخصیتها نقشهایی گوناگون دارند، گاه جنبه ای (اسطوره ای) و نمادین و گاه واقعیت تاریخی می یابند. شاهنامه دارای داستانهایی است از قهرمان و پهلوانان، زنان و مردانی که گاه جنبه نمادین و آرمانی دارند و متعلق به دوران اساطیری و پهلوانی می باشند وگاه از واقعیتهای تاریخی، و در همه گونه خود بیانگر دیدگاه (خرد گرایی) و باورهای (بنیادین دینی) فردوسی، که موجب محبوبیت او در میان (شعوبیه) گردید.