تأثیر عدم اطمینان محیطی بر نواوری سازمانی: تبیین نقش ساختار سازمانی به عنوان متغیر مداخله گر

تأثیر عدم اطمینان محیطی بر نواوری سازمانی: تبیین نقش ساختار سازمانی به عنوان متغیر مداخله گر

در حال حاضر بیش از پیش سازمان های تجاری نیازمند پاسخگویی، انعطاف پذیری و سازگاری بیشتر با محیط فعالیت برای حفظ رقابت پذیری شان می باشند پس هدف این پژوهش بررسی تاثیر عدم اطمینان محیطی بر نوآوری سازمانی: تبیین نقش ساختار سازمانی به عنوان متغیر مداخله گر است. به این منظور از مدل یابی معادلات ساختاری و حداقل مربعات جزئی استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش، مجموعه شرکت های تولیدی متوسط و بزرگ شهرک صنعتی شماره 3 اهواز و ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه بود که در بین مدیران ارشد این شرکت ها توزیع و جمع آوری شد.

نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از نمونه آماری 8 نفری مدیران ارشد شرکت های مذکور نشان داد که مدل مفهومی پژوهش از بر آزش مناسبی برخوردار بوده و رابطه بین عدم طمینان محیطی با ابعاد ساختار سازمانی، یعنی تمرکز، رسمیت و پیچیدگی و همچنین رابطه بین رسمیت و پیچیدگی ساختار سازمانی با نوآوری معنادار بود؛ اما رابطه بین تمرکزگرایی و نوآوری معنادار نبود که در نتیجه نقش میانجی پیچیدگی و رسمیت ساختار سازمانی در رابطه بین عدم اطمینان محیطی و نوآوری معنادار و مورد تأیید قرار گرفته و نقش میانجی تمرکزگرایی مورد تأیید قرار نگرفت. با توجه به وجود رسمیت زیاد در شرکتهای تولیدی متوسط و بزرگ شهرک صنعتی شماره 3 اهواز و رابطه منفی آن با نوآوری، توصیه می شود قوانین و مقررات دست و پاگیر اجرایی اصلاح و بوروکراسی اضافی حذف شده و با تدوین شرح وظایفی که کارکنان آزادی عمل و حق انتخاب داشته باشند، محیط سازمان برای نوآوری مهیا شود.