رابطه هوش تحلیلی و بی تابی روانی با رضایت شغلی (موردمطالعه: کارکنان شهرداری شهر تهران)

رابطه هوش تحلیلی و بی تابی روانی با رضایت شغلی (موردمطالعه: کارکنان شهرداری شهر تهران)

پژوهش حاضر باهدف بررسی رابطه هوش تحلیلی و بیتابی روانی با رضایت شغلی انجام‌شده است. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است و جامعه آماری شامل تمامی کارمندان زن و مرد شهرداری مناطق19 و20 گانه شهر تهران بود که از میان آن‌ها یک نمونه 105 نفری (60 مرد و 45 زن) به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس، با اجرای پرسشنامه فهرست بی تابی روانی، فهرست رضایت شغلی و آزمون هوش تحلیلی، بر روی کارکنان به‌عنوان نمونه انتخاب شدند و پرسشنامه‌ها بر روی آن‌ها اجرا شد.

تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره انجام گرفت. نتایج نشان داد که گرچه متغیّرهای هوش تحلیلی و بیتابی روانی درمجموع، حدود 12 درصد از تغییرات رضایت شغلی کارکنان را تبیین می‌کنند، امّا رضایت شغلی، مستقل از هوش تحلیلی است و صرفاً به‌طور معکوس بر اساس بی تابی روانی پیش‌بینی می‌شود. بی تابی روانی، به‌تنهایی حدود هشت‌درصد تغییرات رضایت‌شغلی را تبیین می‌کند. افزون بر آن، هوش تحلیلی نیز مستقل از بی تابی روانی است. استنتاج می‌شود، رضایت شغلی زنان و مردان شاغل بستگی به بی تابی روانی آن‌ها دارد؛ امّا میزان هوش تحلیلی ایشان، قادر به پیش‌بینی رضایت شغلی در آن‌ها نیست.