بررسی اثربخشی طرح واره درمانی بر تعدیل طرح واره های ناسازگار اولیه انزوای اجتماعی و بیگانگی و نقص و شرم در مادران دارای فرزند نوجوان با اختلال سلوک وتعارض با مادر

بررسی اثربخشی طرح واره درمانی بر تعدیل طرح واره های ناسازگار اولیه انزوای اجتماعی و بیگانگی و نقص و شرم در مادران دارای فرزند نوجوان با اختلال سلوک وتعارض با مادر

هدف از پژوهش حاضر ، تعیین اثربخشی طرح واره درمانی بر تعدیل طرح واره های ناسازگار اولیه در مادران دارای فرزند نوجوان با اختلال سلوک و تعارض با مادر بود . این پژوهش در قالب یک پژوهش نیمه آزمایشی با گروه گواه و در چهارچوب یک طرح پیش آزمون و پس آزمون برای دو گروه آزمایشی و گواه اجرا شد .

جامعه ی آماری شامل کلیه مادران دارای کودکان مبتلا به اختلال سلوک و تعارض با والدین ( مادر ) ساکن شهر تهران در سال 1400 را تشکیل دادند . وحجم نمونه 32 نفر که روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی ( 16 نفر ) و کنترل ( 16 نفر) جایگزین شدند .

در این پژوهش از پرسشنامه طرحواره یانگ (1998)  استفاده گردید و مداخله طرح واره درمانی به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای در گروه آزمایش انجام گردید . داده های پژوهش با استفاده آزمون تحلیل کواریانس چند متغیری ( مآنکوا ) مورد تحلیل قرار گرفت . نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که طرح واره درمانی در سطح ( f=1679.848 , p<0.01) طرح واره های ناسازگار اولیه ( انزوای اجتماعی و بیگانگی و نقص و شرم ) در مادران دارای فرزند نوجوان با اختلال سلوک و تعارض با مادر در شهر تهران در مرحله پس آزمون اثرمعناداری داشته است .

بنابراین با عنایت به معنی دارشدن فرضیه پژوهش می توان نتیجه گرفت که در این پژوهش ، طرح واره درمانی توانسته است طرح واره های ناسازگار اولیه ( انزوای اجتماعی و بیگانگی و نقص و شرم ) در مادران دارای فرزند نوجوان با اختلال سلوک و تعارض با مادر را تعدیل دهد .