بررسی حقوقی پزشکی از راه دور در ایران

بررسی حقوقی پزشکی از راه دور در ایران

پزشکی از راه دور یکی از طرق ارائه خدمات بهداشتی درمانی است که با استفاده از فناوری نوین و تجهیزات مدرن ارائه می‏ شود. تله مدیسین اغلب به عنوان یک مدل مراقبت است که بیمار محور و دوست دار محیط زیست است. این مدل مراقبت می‏ تواند به طور ویژه برای خدمات سرپایی، که فاصله، زمان و هزینه سفر می ‏تواند یک مانع باشد، مفید باشد.

تله مدیسین خدمات گسترده‏ای نظیر مشاوره از راه دور، رادیولوژی از راه دور و جراحی از راه دور را در بر می‏ گیرد. ارائه خدمات تله مدیسین به بیماران، نیازمند کسب رضایت آگاهانه آنان از نحوه ارائه خدمات، روش درمان و میزان خطرات احتمالی این روش است. ارائه کنندگان خدمات تله مدیسین گاه پزشکان و گاه مراکز درمانی هستند.

همزمان با توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات و تاثیر آن بر ارتقاء سلامتی انسان ها (تله مدیسین)، سوالات حقوقی و اخلاقی جدیدی در ارتباط با سلامت الکترونیکی و خدمات ناشی از پزشکی از راه دور و عواقب زندگی در دنیای الکترونیک مطرح می ‏شود که مجبور به پاسخگویی به آنها هستیم و طبیعی است که در این راستا نیازمند تدوین و تصویب قوانین و مقرراتی هستیم که پاسخگویی نیازهای عصرمان باشد بسیاری از سازمان‏ها و نهادهای برخوردار از این فناوری به تدوین قوانین و مقرراتی در این زمینه می‏ پردازند بدون آنکه دیدگاه راهبردی خاصی وجود داشته باشد.

همسو با کشورها و سازمان‏های منطقه ای و جهانی، با ورود این تکنولوژی به کشور ما در سال‏های اخیر، مسائل و چالش‏ های متعددی به ویژه در زمینه حقوق کیفری خاصه مسئولیت کیفری پزشکان بوجود آمده است که پاسخگویی به این چالش ‏ها و رفع این ابهامات بخصوص در حوزه ارکان و عناصر و شرایط ایجاد و تحمل مسئولیت کیفری از سوی پزشکان در این عرصه، نیازمند بررسی و پژوهش در این زمینه از سوی حقوقدانان و متخصصان حقوق کیفری می ‏باشد. این پژوهش از آنجایی در خور ارزش و اهمیت می‏ باشد که تاکنون قوانین جدید و مناسبی از سوی قانونگذار در این زمینه خاص، وضع و تصویب نکردیده است. از اینرو دراین پژوهش با تکیه بر قواعد و اصول کلی، در صدد پاسخ به برخی از این ابهامات و چالش‏ ها می‏ باشیم.