رابطه ی بین کارایی خانواده و خودکنترلی با جهت گیری مذهبی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم شهر تهران

رابطه‌ی بین کارایی خانواده و خودکنترلی با جهت‌گیری مذهبی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم شهر تهران

سابقه و هدف: در ﻣﻨﺎﺑﻊ دینی خودکنترلی ﻧﻈﺎمی ﺟﺎﻣﻊ و ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد؛ و ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ از ﻧﻈﺎرت ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل و همچنین نظارت ﻓﺮد ﺑﺮ اﻋﻤﺎل ﺧﻮد اﺳﺖ. از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ در آﻣﻮزهﻫﺎی اﺳﻼمی، ﺧﻮدکنترلی ﺟﺎیﮕﺎه ویژه‌یی در زندگی بشر دارد، ایﻦ پژوهش با هدف تبیین رابطه‌ی بین کارایی خانواده و خودکنترلی با جهت‌گیری مذهبی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم شهر تهران در سال ۹4-۹5 صورت گرفته است.

روش کار: این پژوهش توصیفی ازنوع همبستگی است. نمونه‌ی مورد پژوهش شامل ١٠٠ ﻣﺎدر دارای کﻮدک مبتلا به اوﺗﯿﺴﻢ شهر تهران در سال ۹4-۹5 است که به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به ﭘﺮﺳش‌نامه‌های ﺟﻬﺖ‌ﮔﯿﺮی ﻣﺬهبی آلپورت، کﺎراﯾﯽ ﺧﺎﻧﻮادﻩ‌ی ﻣک ﻣﺴﺘﺮ و ﺧﻮدکﻨﺘﺮﻟﯽ ﺗﺎﻧﺠﯽ پاسخ دادند. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از روش آماری تحلیل رگرسیون چندگانه و ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شد. در این پژوهش همه‌ی موارد اخلاقی رعایت شده است. علاوه‌براین، نویسندگان مقاله هیچ‌گونه تضاد منافعی گزارش نکرده‌اند.

یافته‌ها: بر اساس یافته‌های به‌دست‌آمده بین خودکنترلی و جهت‌گیری مذهبی و نیز بین کارایی خانواده و خودکنترلی رابطه‌ی معناداری وجود داشت (p<0.05)؛ یعنی هر چقدر خودکنترلی بیشتر بود جهت‌گیری مذهبی افزایش می‌یافت و برعکس. همچنین با افزایش کارایی خانواده، خودکنترلی نیز بیشتر می‌شد و برعکس (p<0.05). بین کارایی خانواده و جهت‌گیری مذهبی درونی و بیرونی رابطه‌ی معناداری یافت نشد.

نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر بر رابطه‌ی بین جهت‌گیری مذهبی و خودکنترلی تاکید دارد. ازاین‌رو، پیشنهاد می‌شود که برنامه‌های پیشگیرانه، آموزش و مداخلات مذهبی و همچنین خودکنترلی بیشتر مد نظر قرار بگیرد.