رابطه ی نگرش و التزام عملی به نماز و تجارب معنوی با سلامت عمومی دانشجویان دختر دانشگاه تهران در سال 1396

رابطه‌ی نگرش و التزام عملی به نماز و تجارب معنوی با سلامت عمومی دانشجویان دختر دانشگاه تهران در سال 1396

سابقه و هدف: اجرای اوامر و فرائض دینی ازجمله التزام عملی به نماز و تجارب معنوی یکی از راه های نجات‌بخش و رهایی از ناملایمات، ناراحتی ها و استرس های روزمره‌ی دانشجویان است. این مطالعه با هدف تعیین رابطه‌ی نگرش و التزام عملی به نماز و تجارب معنوی با سلامت روان در دانشجویان دختر دانشگاه تهران در سال 1396 انجام شده است.

روش کار: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه‌ی آماری شامل کلیه‌ی دانشجویان دختر دانشگاه تهران بود که در سال 1396 تحصیل می‏ کردند و نمونه‌ی پژوهش شامل 150 دانشجو بود که به‌صورت نمونه‏ گیری تصادفی خوشه‏ ای انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری اطلاعات عبارت بود از: پرسش‌نامه‌ی نگرش و التزام عملی به نماز، تجارب معنوی روزانه و سلامت عمومی گلدبرگ ghq-28. برای تجزیه و تحلیل داده‌های پژوهش از همبستگی پیرسون و رگرسیون هم‌زمان استفاده شد. در این پژوهش همه‌ی موارد اخلاقی رعایت شده است و مولفان مقاله هیچ‌گونه تضاد منافعی گزارش نکرده‌اند.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که مقدار r در رابطه‌ی بین مولفه‌ی اثربخشی نماز در زندگی فردی و اجتماعی با مقدار 0.251-، توجه و عمل به مستحبات با مقدار 0.507-، التزام و اهتمام جدی برای انجام نماز با مقدار 0.373-، مراقبت و حضور قلب در نماز با مقدار 0.251- و نمره‌ی کل متغیّر التزام عملی به نماز با مقدار 0.401- با سلامت روان در سطح 0.05 به‌صورت منفی و معکوس معنادار بود. علاوه‌براین، مقدار r در رابطه‌ی بین مولفه‌ی احساس حضور خداوند با مقدار 0.498-، ارتباط با خداوند با مقدار 0.325-، احساس مسئولیت در قبال دیگران با مقدار 0.259- و تجارب معنوی با مقدار 0.474- با سلامت روان در سطح 0.05 نیز به‌صورت منفی و معکوس معنادار بود ( 0.657-).

نتیجه‌گیری: التزام عملی به نماز در ایجاد بهداشت و سلامت روانى افراد نقش اساسى دارد. همچنین، نتایج تایید کرد که مذهب کارکرد حمایتی از سلامت روان دارد و تجارب معنوی در پیشگیری از بیماری‌های روانی و تسهیل مقابله با بیماری و بهبودی آن سهیم است.