• باز زنده سازی نقش پایداری، معماری بومی منطقه ای گذشته، در دوره معاصر (مطالعه موردی: معماری بومی منطقه تالش)

    جزئیات بیشتر مقاله
    • تاریخ ارائه: 1394/01/01
    • تاریخ انتشار در تی پی بین: 1394/01/01
    • تعداد بازدید: 846
    • تعداد پرسش و پاسخ ها: 0
    • شماره تماس دبیرخانه رویداد: -
    از آنجایی که معماری پروسه ای برای خلق یک فضای ساخته شده با نقشی مهم در تامین امنیت، آرامش و سلامت انسان است و به دنبال رشد فزاینده شهرنشینی در دهه های اخیر، بخصوص در ایران، مسکن برای فراهم آوردن این فضا به یکی از مهم ترین مسائل تبدیل گردیده است. اما مسکن امروزی برگرفته از الگوهای غربی و بدون رعایت منطق اقلیمی و احساس بی هویتی، به خانه های خوابگاه مانند تبدیل شده است در حالیکه در گذشته بهره گیری از معماری بومی در جهت برآوردن نیازهای بشری و سازگاری با اقلیم یک اصل پایدار در اکثر فضاهای معماری بوده است. گیلان در کشور ما نمونه ای از منابع غنی طبیعی و به تبع آن رعایت معماری بومی است که با توجه به بررسی معماری شهر تالش، به تعمیم آن در علم و تکنولوژی مدرن امروز پرداختیم. در معماری گذشته، معمار بوسیله بررسی مفهوم گونه و عمل بر اساس آن پیوندی زنجیروار بین حال و گذشته بوجود می آورده است ولی آنچه در زمان حال ساخته می شود فقط یک حلقه از زنجیر می باشد. پس برای حفظ حلقه های زنجیر نقطه آغازین را که یک گونه پایه است، مورد بررسی قرار دادیم. همچنین توجه به الگوهای معماری بومی و استفاده از عملکردها و رعایت روش های مواجه بناهای سنتی یا اقلیم می تواند موجب احیای معماری بومی گذشته شود، در نتیجه پلان بناهای مدرن می تواند متناسب با اقلیم و فرهنگ بومی، هویت بناها را افزایش دهد. پس می توان با نفوذ واژه پایداری، مسکن امروزی را با دو نیروی فرهنگ و روش زندگی، نیروی تغییر دهنده شرایط اقلیمی و فن آوری سازه ای با در نظر گرفتن مواد قابل دسترس که خود خلق فضایی با صرفه جویی مصرف انرژی را به همراه دارد، طراحی کرد.

سوال خود را در مورد این مقاله مطرح نمایید :

با انتخاب دکمه ثبت پرسش، موافقت خود را با قوانین انتشار محتوا در وبسایت تی پی بین اعلام می کنم