مقایسه رمیفنتانیل با آلفنتانیل در کیفیت لوله گذاری تراشه

روش بررسی: 100 بیمار در کلاس یک (american society of anesthesiologists) asa جهت انجام جراحی الکتیو، در این مطالعه آینده نگر، تصادفی و دوسرکور قرار گرفتند. بیماران در دو گروه شاهد و کنترل قرار داده شدند .در گروه شاهد (آلفنتانیل)، آلفنتانیل با دوز 50 میکروگرم بر کیلوگرم بصورت وریدی در 10 ثانیه تزریق و بعد از 45 ثانیه یا در صورت بروز ایست تنفسی، پروپوفول به میزان 2 میلی گرم بر کیلوگرم در مدت 5 ثانیه تزریق گردید و بعد از گذشت 30 ثانیه، لارنگوسکپی و لوله گذاری تراشه انجام شد. در گروه مورد مطالعه (رمیفنتانیل) فقط بجای آلفنتانیل از رمیفنتانیل با دوز 5 میکروگرم بر کیلوگرم استفاده گردید. ارزیابی کیفیت لوله گذاری تراشه براساس نمره بندی امکان لارنگوسکپی، باز بودن طناب های صوتی، شلی فک تحتانی و حرکت اندام ها (نمره از 1 تا 4) بود. معیارهای نمره بندی لوله گذاری، با استفاده از آزمون های غیرپارامتریک، در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت.

یافته ها: اختلاف معنی داری بین دو گروه از نظر اطلاعات دموگرافیک (سن، وزن و جنس) وجود نداشت. معیارهای لارنگوسکپی، شلی فک تحتانی و حرکت اندام ها در دو گروه رمیفنتانیل و آلفنتانیل مشابه همدیگر بود و اختلاف آماری قابل توجهی وجود نداشت ولی طناب های صوتی در گروه رمیفنتانیل به طور معنی داری بازتر از گروه آلفنتانیل بود (p=0.028). بین تمام پارامترهای مورد بررسی، ارتباط دو به دوی همبستگی مثبتی وجود داشت.

نتیجه گیری: در این مطالعه بدنبال تزریق رمیفنتانیل و پروپوفول، شرایط عالی لوله گذاری تراشه نه تنها مشابه تزریق آلفنتانیل و پروپوفول در اغلب بیماران ایجاد شد، بلکه از نظر معیار باز بودن طناب های صوتی، شرایط بهتری نسبت به آلفنتانیل فراهم شده بود؛ بنابراین، برای پرهیز از تجویز شل کننده عضلانی می توان از رمیفنتانیل و پروپوفول برای لارنگوسکپی و لوله گذاری تراشه در بیماران جوان و سالم استفاده نمود.