بررسی اثر آدنوزین و کافئین بر فعالیت خودبخودی نورون های هسته پاراژیگانتوسلولاریس در موش های صحرایی وابسته به مرفین

فعالیت خودبخودی نورون های هسته پاراژیگانتوسلولاریس (paragiantocellularis, pgi) در موش های وابسته به مرفین در اثر تزریق آدنوزین و کافئین مورد بررسی قرار گرفته است. تزریق آدنوزین (10 nm) در داخل هسته pgi در دو گروه کنترل و معتاد موجب کاهش فعالیت خودبخودی نورون های pgi بصورت معنی داری می گردد که این کاهش در گروه معتاد نسبت به گروه کنترل بیشتر است. تزریق کافئین (50 mg/kg; i.p.) موجب افزایش معنی داری در فعالیت خودبخودی نورون pgi می گردد که در گروه معتاد نسبت به گروه کنترل این تفاوت مشخص تر می باشد. یافته های ما پیشنهاد می کند که یک افزایش حساسیت به عوامل شیمیایی که با گیرنده های آدنوزینی درگیر هستند در موش های وابسته به مرفین بوجود آمده است. این افزایش حساسیت می تواند مربوط به افزایش تعداد گیرنده های آدنوزینی یا بالا بودن حساسیت این گیرنده ها در موش های وابسته به مرفین، با در نظر گرفتن مسیر مشترک بعد گیرنده ای بین دو سیستم آدنوزین (بخصوص گیرنده a1) و اوپیوئیدی (بخصوص گیرنده مو) باشد.