بررسی میزان آپوپتوزیس طی افزایش سن در کاردیومیوسیت های بطنی موش صحرایی

سابقه و هدف: افزایش میزان استرس اکسیداتیو یکی از عوامل آسیب رسان در ساختار و عملکرد سلولی می باشد و بافت هایی نظیر قلب که تقسیم سلولی ندارند، نسبت به سایرین بیشتر به آسیب های حاصله از استرس های اکسیداتیو حساس هستند. هدف از مطالعه حاضر بررسی تغییرات آپوپتوزیس طی افزایش سن در کاردیومیوسیت های موش صحرائی بود.

روش بررسی: در این پژوهش تجربی چهل و هشت موش صحرایی (رت) نر سه ماهه از نژاد ویستار با میانگین وزن 14±230 گرم بصورت تصادفی انتخاب و در چهار گروه 12 تایی و در سنین 6، 9، 12 و 15 ماهگی تقسیم شدند. قلب 6 رت جهت بررسی آپوپتوزیس به روش تانل جدا گردیده و در فرمالین 10 درصد فیکس گردید. قلب 6 رت دیگر نیز جدا شده و با ice-cold saline شستشو و سپس هوموژنیزه گردیده و سوپرناتانت جهت بررسی میزان آپوپتوزیس با استفاده از روش الایزا مورد استفاده قرار گرفت.

یافته ها: نتایج حاصل از بررسی آپوپتوزیس به روش الایزا و تانل حاکی از افزایش میزان سلول های آپوپتوتیک با افزایش سن در دو گروه 12 و 15 ماهه در مقایسه با گروه 6 ماهه بود (به ترتیب p<0.01 ,p<0.05). در بررسی آپوپتوزیس به روش تانل، افزایش معنی دار میزان آپوپتوزیس در گروه 9 ماهه در مقایسه با گروه 6 ماهه مشاهده شد (p<0.05).

نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که سن حیوانات فاکتور مهمی در افزایش آپوپتوزیس بافت قلب می باشد.