بررسی مشکلات و موانع معلولین در معماری و شهرسازی معاصر ایران

اهمیت بالا نگه داشتن استاندارد زندگی معلولین در جامعه معاصر ایران دلیل این مقاله می باشد. در این جا می بینیم که با توجه به تمامی امکانات مالی، نتوانسته ایم در حق این قشر از جامعه کارهای لازم را انجام دهیم. یکی از نقایص در این راستا طراحی مبلمان شهری برای معلولین جسمی- حرکتی، نابینایان و ناشنوایان کشور می باشد. شاید موانع طراحی شهری برای افراد سالم به دلیل نداشتن مشکلات فیزیکی، چندان قابل لمس نباشد. از آن جا که ساختار کلی اکثر شهرهای ایران، چه شهرهای کهنی که در این دو دهه رشد چشم گیر داشته اند و چه شهرهایی که از قدمت تاریخی چندانی برخوردار نیستند، بر پایه اصول کلاسیک و یا متحول شهرسازی استوار نبوده و ضوابط و معیارها و قوانین شهرسازی یا وجود نداشته و یا به کار گرفته نشده اند، به همین دلیل می توان ادعا نمود که رشد و توسعه شهرها بی رویه بوده و در نتیجه اکثر شهرهای کشور با مسائل و مشکلات فعالیتی و ساختاری روبرو هستند. این موضوع باعث ایجاد مشکلاتی از قبیل: انقطاع حرکت، خطرات حرکتی، عدم امکان حرکت، خستگی در حرکت، ناخوانایی مسیر حرکت مسیر حرکت و غیره در سطح شبکه های حرکتی شده است. مسلماً حضور معلولین در سطح شهر به عنوان یک قدم اولیه در جهت فعال نمودن این گروه در فعالیت های انسانی یعنی: اشتغال، اوقات فراغت، آموزشی، خدماتی و تجاری از دیدگاه اجتماعی و اقتصادی قابل توجیه است. بنابراین کاملاً منطقی است که محیط شهری را به گونه ای آماده نمود تا حرکت افراد معلول و غیرمعلول به راحتی و با صرف حداقل انرژی جنبشی صورت پذیرد. در این چارچوب نظری، هدف کلی مقاله حاضر، کوشش در جهت تدوین راه های مناسب سازی فضاهای موجود شهری با حداقل هزینه و تکنولوژی ساده در کوتاه ترین زمان و بر اساس شرایط کلی کشور است. این هدف مسلماً در چارچوب اهداف کلان و عالی بین المللی برابری و تامین دسترسی انسان معلول به تمام فرصت هایی که به طور معمول در اختیار انسان غیرمعلول است، قرار دارد.