فلسفه نماهای مساجد در مکتب شهرسازی اصفهان

زیبایی همواره به عنوان یکی از مهمترین ابعاد هنر و معماری در طول تاریخ مطرح بوده و تزیین حقیقی نیز به عنوان یکی از روشهای خلق زیبایی در معماری ایران مورد استفاده قرار می گرفته است. علی رغم امکان دستیابی به نظریات مکتوب انسانها در رابطه با زیبایی و تزیین، در مورد فلسفه و معیار منشأ زیبایی، نظرات متفاوتی ابراز شده است. تزیین در معماری و هنر اسلامی بویژه در مساجد و مراکز مذهبی نقش ویژه ای را به خود اختصاص داده است. نماهای شهری از مهمترین عرصه هایی است که زبان شهرسازی مکتب اصفهان الفاظ، عناصر و قواعد دستوری زبان خود را با ترکیب ویژه ای به نمایش می گذارد. در این مقاله سعی شده تا ضمن بررسی نظریات مختلف در زمینه زیبایی، نظام ساختمانی نما، عناصر ترکیب نما، قواعد ترکیب، میزان تجانس شکلی نما، دیدگاهی را که به واسطه می توان از آثار موجود، هنر و معماری اسلامی را بازیافت، ارائه نمود؛ همچنین دلایل کاربرد وسیع این پدیده را در معماری ایران بویژه در نماهای مساجد مورد تحلیل قرار داد.