تاثیر داروی تامسولوزین بر غلظت سرمی تستوسترون و گونادوتروپین ها در موش های صحرایی نر

زمینه و هدف: داروی تامسولوزین هیدروکلراید مهار کننده گیرنده های آلفا آدرنژیک است. توانایی این دارو در مهار گیرنده های ₁α بیشتر از گیرنده های ₂α می باشد. با وجود اهمیتی که این دارو در کاهش علایم هیپرپلازی خوش خیم پروستات دارد، اثرات جانبی این دارو بر محورهای آندوکرینی بدن بسیار مهم است. هدف از تحقیق حاضر تعیین اثرات تامسولوزین بر غلظت سرمی هورمون تستوسترون و گنادوتروپین ها و هم چنین اسپرماتوژنز در موش های نر است.

مواد و روش ها: نمونه های مورد مطالعه در این مطالعه تجربی 40 سر موش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار بودند، که به پنج گروه هشت تایی تقسیم شدند. دارو به صورت خوراکی به مدت بیست و هشت روز مصرف شد. گروه های تجربی 100، 300 و 600 میلی گرم بر کیلوگرم در روز دارو دریافت کردند. گروه کنترل هیچ دارویی دریافت نکرد و گروه شاهد فقط آب مقطر دریافت نمود. نمونه های خونی در روز بیست هشت تهیه، و غلظت هورمون های fsh, lh و تستوسترون با استفاده از ورش رادیوایمونواسی اندازه گیری شد. در روز بیست و هشتم بیضه ها خارج شدند و تغییرات بافتی بیضه بین گروه های تجربی و کنترل مورد مطالعه قرار گرفت.

یافته ها: نتایج به دست آمده نشان داد غلظت سرمی هورمون های fsh, lh در گروه های مورد مطالعه دریافت کننده مقادیر مختلف دارو، نسبت به گروه اختلال معنی داری را نشان نمی دهد، اما تجویز دارو با مقادیر بالا غلظت هورمون تستوسترون را کاهش می دهد. بافت بیضه تغییرات مشخصی را بین گروه های مختلف نشان نداده است اما تجویز مقادیر بالای دارو با کاهش تعداد اسپرم در لوله های منی ساز در برخی مقاطع بافتی همراه بوده است.

نتیجه گیری: کاهش تستوسترون احتمالاً ناشی از اثر مقادیر بالای تامسولوزین بر فعالیت آنزیم های استروییدساز در بیضه و یا ناشی از اثرات غیرفعال کننده آن بر روی سیستم آدرنرژیک و سروتونرژیک که استروییدسازی را در بر می گیرد؛ می باشد. به طور کلی می توان گفت مهارکننده های گیرنده های ₁α آدرنرژیک، اثرات ناباروری در موش های نر ایجاد می کند.