بررسی میزان ماندگاری بر درمان در درمان نگهدارنده با متادون

مقدمه: درمان نگهدارنده با متادون یک رویکرد شناخته شدهای جهت درمان وابستگی به مواد و به خصوص کاهش آسیب است. یکی از چالش های عمده دراین روش درمانی میزان ماندگاری در درمان است. هدف این مطالعه بررسی میزان ماندگاری بر درمان در درمان نگهدارنده با متادون است.

روش بررسی: در این تحقیق بیمارانی که به مراکز درمان اعتیاد دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد مراجعه کرده بودن د و تحت درمان نگهدارنده با متادون قرار گرفتند این نمونه ها حداقل یک سال و حداکثر 2.5 سال مورد پیگیری قرار داشتند.

نتایج: در این تحقیق 155 بیمار با میانگین سنی 10±35.8 سال با دامنه تغییرات 62-18 سال مورد بررسی قرارگرفتند.80% مراجعین تحصیلات زیر دیپلم داشتند. 43.2% سابقه مصرف حشیش و 54.2% سابقه مصرف الکل را ذکر کردند و 49.7% در منزل استیجاری زندگی می کردند. 60% بیماران به دلیل مشکلات اقتصادی و 15.5% به دلایل قانونی و 67.7% به دلیل فشار خانواده مراجعه کرده بودند . 31.6% تریاک و شیره و 60% هروئین و 8.4% کراک مصرف میکردند. در 21.9% از مراجعین، مصرف به روش تزریق بود .76.8% حداقل یک رفتار پرخطر داشتند. میانگین دوز متادون مصرفی 35+86.5 میلیگرم بوده است. میانگین طول ماندگاری 80 هفته با حدود اعتماد 95% از 90-71 هفته بوده است. فراوانی ریزش 3.3% در ماه اول، 13.9% در طول 3 ماه اول، 23.2% در 6 ماهه اول و 31.8% در سال اول و 41.7% در کل ریزش داشته اند. طول مدت بقا با سن رابطه مستقیم و معنی داری داشت و هم چنین با نوع ماده مصرفی و روش مصرف رابطه معنی داری داشت.

نتیجه گیری: با توجه به آمار بدست آمده از این مطالعه که میزان ماندگاری بر درمان را که تا یک سال 68.2% و بالای یک سال 58.3% میباشد و مقایسه آن با مطالعات دیگر که تقریباً همین میزان را گزارش شده است می توان نتیجه گرفت که این روش درمانی می تواند روش موثر در کنترل وابستگی به مواد باشد.