چگونگی نقش سیستم اینترلوکین بر آندومتر، جفت و لانه گزینی جنین (مقاله مروری)

مقدمه: اینترلوکین 1 از جمله سیتوکین های پلی پپتیدی می باشد که در تمام بافت های بدن وجود داشته و در تغییرات التهابی آن نقش دارد. اینترلوکین 1 به عنوان سیتوکین هشداردهنده بدن در مکانیسم های دفاعی بخصوص در پاسخ های ایمنولوژیکی شناخته شده است. گیرنده های اینترلوکین در بافت های مختلف و از جمله در اپی تلیوم اندومتری رحم موجود بوده و در دوران قبل از لانه گزینی گیرنده آگونیست آن افزایش یافته و در نتیجه در آمادگی اندومتر رحم جهت پذیرش جنین دخالت می نماید. به همین دلیل، بلوک گیرنده های اینترلوکینی مانع لانه گزینی می گردد. افزایش این سیستم نیز در سیکل قاعدگی، بخصوص در فازلوتئال مشاهده گردیده است. شناخت سیستم اینترلوکینی و چگونگی عملکرد آن بعنوان عامل مولکولی کلیدی در چگونگی لانه گزینی مهم می باشد. موفقیت و یا عدم موفقیت در حاملگی به ارتباط متناسب و یا نامتناسب بین لاستوسیست و اندومتر بستگی دارد، که آن نیز تحت کنترل پاراکرینی سیتوکین ها می باشد. سیتوکین 1 به دو گروه β,α تقسیم می شود که نوع βدر جفت موجود می باشد. آنتاگونیست گیرنده آن نیز بعنوان یک ممانعت کننده عمل می نماید. زیرا این آنتاگونیست ضمن ترکیب با گیرنده اینترلوکین، از عمل آن ممانعت نموده و در نتیجه مانع لانه گزینی می گردد. ترکیب آنتاگونیست – گیرنده بدون هیچگونه اثر سیتوتاکسیک می تواند فعالیت فیزیولوژیکی اینترلوکین 1 را متوقف و مانع عملکرد آن گردد. سیستم اینترلوکین در رحم موش، در روز چهارم و پنجم حاملگی به حداکثر فعالیت خود می رسد. موارد مذکور ثابت می نماید که بلوک نمودن اینترلوکین مانع لان هگزینی بلاستوسیست گشته و در نتیجه چگونگی واکنش، ترشح، گیرندگی و عوامل دیگر اینترلوکینی بعنوان نقش کلیدی در لانه گزینی و ارتباط بین آندومتر و جنین مطرح می باشد.