ارزیابی الگوی علامتی و فراوانی اختلال بدشکلی بدن در دانشجویان

مقدمه: اختلال بدشکلی بدن یکی از اختلالات شبه جسمانی است که به صورت اشتغال ذهنی با نقص تخیلی یا تحریف مبالغه آمیز یک عیب خفیف در ظاهر جسمانی تعریف می شود. با توجه به تفاوت شیوع این اختلال در منابع گوناگون و شیوع بالاتر آن در دانشجویان، به مطالعه ی الگوی علامتی و فراوانی اشتغال ذهنی با علائم اختلال بدشکلی بدن در دانشجویان ساکن خوابگاه های دانشگاه علوم پزشکی مشهد پرداخته شد.

روش کار: این مطالعه ی توصیفی در سال 1385 بر 500 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد به روش نمونه گیری چندمرحله ای انجام شده است. این افراد توسط پرسشنامه ی دموگرافیک و پرسشنامه ی اختلال بدشکلی بدن بدون ذکر نام تحت بررسی مقطعی قرار گرفتند و یافته ها با استفاده از نرم افزار spss و شاخص های پراکندگی و آزمون های آماری مجذور کای و تی مستقل و تحلیل واریانس ارزیابی شدند.

نتایج: میانگین سن افراد 23.45 سال بود. از جمعیت مورد مطالعه بر اساس پرسشنامه ی ذکر شده، 172 نفر (34.4%) در  مورد ظاهر خود نگران بودند که در بین آن ها بیشترین نگرانی مربوط به صورت و به خصوص بینی و پوست بود (68 نفر، 39.8%). شیوع اختلال بدشکلی بدن در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد 7.4% بود و فراوانی دو جنس در گروه های مبتلا و غیرمبتلا تفاوت آماری معنی داری نداشت (0.242=(p. تمام دانشجویان مبتلا به اختلال بدشکلی بدن مجرد بودند.

نتیجه گیری: اشتغال ذهنی با تصویر بدن در بین دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مشهد شایع بوده و نتایج شیوع اختلال بدشکی بدن نیز از آمارهای موجود در جمعیت عمومی بالاتر بود. الگوی نارضایتی از وضعیت ظاهری بدن در دانشجویان ایرانی با الگوی کشورهای غربی متفاوت بود.