توسعه شهری با رویکرد نوین حفاظت از بافت های تاریخی

معماری کهن و بافت تاریخی در هر منطقه، میراث فرهنگی آن منطقه و بخشی از هویت ملی و تاریخی مردم می باشد. آثار و بافت های تاریخی شهری طی سالیان سال، به عنوان تجسم کالبدی فرایندهای اجتماعی و فرهنگی، با زندگی مردم پیوندی ناگسستنی برقرار کرده و این امر ضرورت حفظ و احیاء و توجه به این سرمایه فرهنگی را محسوس می نماید. در عین این ضرورت، امر توسعه نیز در شهر ها اجتناب ناپذیر می باشد. هدف این پژوهش، بازخوانی مفاهیم و شرایط حاکم بر جریان مرمت و حفاظت شهری می باشد. بررسی رویکردها، سیاست ها و اقدامات در مواجهه با آثار و بافت های تاریخی، از گذشته تا به امروز، علاوه بر این نکته که چگونگی توجه به آثار تاریخی را معین می کند؛ بازگوکننده شیوه های مداخله و هم چنین معایب و محاسن آن ها نیز می باشد. علاوه بر موارد فوق، توسعه شهری نیز مد نظر قرار گرفته و چگونگی امکان پیشبرد توامان توسعه شهر و حفاظت از بافت های تاریخی مورد بررسی قرار گرفته است. بنابراین ما را به سمت اتخاذ شیوه مناسب در هر دو زمینه رهنمون می کند. روش تحقیق در این مقاله، به صورت توصیفی- تحلیلی بوده و با استفاده از مطالعات اسنادی به بررسی سیر تحول جریان مرمت و حفاظت شهری و بیان دیدگاه های و رویکردهای مختلف می پردازد؛ توسعه شهری مورد یررسی قرار می گیرد و در نهایت توسعه شهری با رویکرد نوین حفاظت از بافت های تاریخی معرفی گردیده است. این مطالعه نشان می دهد که در رویکرد نوین حفاظت، جامع نگری در توجه به ارزش ها و همچنین توجه به محیط تاریخی به عنوان یک ثروت اقتصادی و اجتماعی و نیز یک منبع فرهنگی عظیم به عنوان اصول محوری مطرح اند، و این رویکرد امکان پیشبرد همزمان حفاظت و توسعه را به ما می دهد.