الگوی طراحی بناهای میان افزای شهری در جهت تعادل بخشی منظری در بافت های تاریخی (نمونه ی موردی خیابان امام 2 ارومیه)

امروزه توسعه ی شهرها در درون و پیرامون بافت های تاریخی با سرعت بیش تر و ابعاد بزرگتر در حال شکل گیری می باشد. رویکرد یکپارچه گرایی و توسعه ی پایدار از بحث های مهم پیرامون شهر تاریخی می باشد که در بطن آن توسعه ی میان افزا و به پیروی از آن طراحی بنای میان افزا نیز مطرح شده است. با مطرح شدن رویکردهای جدید توسعه ی شهری نظیر توسعه ی میان افزا، نگرش توسعه ی پایدار و استفاده از امکانات موجود در دستور کار قرار گرفت. بنابراین سطوح میان افزا به سبب پتانسیل بالایی که دارند باید بیشتر از سایر سطوح مورد توجه قرار گیرند. مقاله ی حاضر با روش توصیفی- تحلیلی و با ابزار کتابخانه ای به منظور استفاده کارآمد طراحان معاصر، برای حفظ هویت تاریخی بافت های شهری کهن به تبیین قواعد و معیارهای ساخت و سازهای میان افزا در بافت های تاریخی در مقیاس ریز بنا پرداخته است. آن چه که در این مقاله به طور ویژه مورد توجه است اراضی خیابان امام 2 ارومیه است. استفاده ی مجدد از این خیابان به عنوان راه ارتباطی، نیازمند تسریع در احیای بافت و فضاهای اطراف این محدوده است چرا که بسیاری از اراضی در دل شهر، بدون استفاده رها شده و از توسعه بازمانده اند. این روند علاوه بر تشدید پراکنده رویی، به تخلخل بافت شهری، افزایش هزینه های خدمات رسانی، ناسازگاری در کاربری های همجوار، کاهش کیفیت زیست در درون شهرها و... منجر شده است و پویایی و کارایی لازم را از بین می برد. این مناطق از لحاظ ضوابط و قوانین منطقه بندی شرایط مناسبی دارند و دارای بیش ترین ظرفیت توسعه اند. از این رو احیا و بازآفرینی این اراضی در شهر، ضرورتی برای استفاده بهینه از این بافت تاریخی محسوب می شود. در این پژوهش راهکار ارایه شده مفهوم زمینه گرایی در طراحی بناهای میان افزا است چرا که با ذکر دلایل و نتایج موجب تعادل و توازن میان بافت تاریخی و معماری میان افزا در منظر شهری می گردد تا از این طریق زمینه ی مشارکت مردمی و فعالیت های اجتماعی را فراهم نموده و امکان ارتباطات و تعاملات و تجربه زندگی شهری فعال و پویا را برای شهروندان پدید آورد.