طراحی تنظیم کننده های درجه دوم خطی فازی توزیع یافته موازی برای سیستم های غیرخطی گسسته زمان

امروزه طراحی کنترل کننده های گسسته در زمان با توجه به پیشرفت کنترل دیجیتال و هم چنین نیاز به پردازنده های دیجیتالی برای کاربردهای صنعتی و عملی، از اهمیت بالایی برخوردار است. یکی دیگر از مسائل مهم در علم کنترل، طراحی کنترل کننده هایی است که پیاده سازی آن ها در عمل آسان تر باشد. از این رو در این مقاله از کنترل کننده های درجه دوم خطی فازی توزیع یافته موازی گسسته زمان (dpdflqr) بهره گرفته شده است. این روش شامل مدل سازی سیستم غیرخطی با روش فاززی تاکاگی- سوگنو گسسته زمان (dts) و روش جبران ساز توزیع یافته موازی گسسته زمان (dpdc) برای اعمال کنترل کننده ی خطی و بهینه dlqr به سیستم های غیرخطی می باشد. بهینه بودن کنترل کنننده (dflqr) در بهبود زمان پایداری و هم چنین کاهش مقدار حداکثر تلاش کنترلی، برای سیستم غیرخطی بسیار تاثیرگذار است. برای محاسبه بهره های بهینه ی کنترل کننده dflqr از روش عددی نامعادلات ماتریسی خطی (lmis) استفاده شده است.