ارتباط سبک های دلبستگی و سازگاری اجتماعی، عاطفی زندانیان بر اساس مدت تحمل حبس

زمینه و هدف: از جمله عوامل اجتماعی موثر در سازگاری، پاسخ دهی والد به نیازهای کودک در دوران کودکی است که به تشکیل سبک های دلبستگی در کودک منجر می شود. سبک های دلبستگی، روش های مواجه فرد با موقعیت های استرس زا را متأثر می سازد. هدف این پژوهش بررسی ارتباط سبک های دلبستگی و سازگاری در زندانیان جدیدالورود و زندانیان متحمل حبس در زندان مرکزی همدان بود. روش: این مطالعه از نوع کاربردی، و از نظر روش، همبستگی می باشد. جامعه این پژوهش تعداد 2500 نفر از زندانیان زندان مرکزی همدان بودند. 252 نفر از این افراد به صورت طبقه ای نسبتی برای گروه نمونه انتخاب شدند و آزمون پرسشنامه سبک های دلبستگی بزرگسال کولینز و رید و سپس پرسشنامه سازگاری بل به اجرا درآمد. داده های این پژوهش از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به وسیله ی نرم افزار ₂₁ spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بین نمرات بالا در آزمون سازگاری با سبک های دلبستگی ناایمنِ دوسوگرا و اجتنابی رابطه مثبت معنادار وجود داشت (0.71=r) و بین سبک دلبستگی ایمن و میزان سازگاری رابطه معکوس وجود داشت اما این رابطه معنادار نبود. نتایج رگرسیون نشان داد که حدود 52 درصد واریانس ناسازگاری از طریق متغیرهای سبک های دلبستگی ناایمن تبیین می شود (0.52=r²) و دو متغیر دلبستگی دوسوگرا و اجتنابی عدم سازگاری را پیش بینی می کنند و بیش ترین تاثیر را در متغیر سازگاری، دلبستگی دوسوگرا داشته است (0.64=β). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که سبک های دلبستگی اجتنابی و اضطرابی می توانند تغییرات مربوط به سازگاری زندانیان را پیش بینی کنند؛ به طوری که زندانیان با سبک های دلبستگی اجتنابی و اضطرابی، در عمل سازگاری پایین تر و زندانیان دارای سبک دلبستگی ایمن، سازگاری بالاتری را نشان دادند.