ارزیابی رویکردهای معماری نو در زمینه های تاریخی از دیدگاه ساکنین نمونه ی موردی: بافت مجاور حرم حضرت معصومه (س) شهر قم

زمینه گرایی در چند دهه ی گذشته پس از تحولات معماری مدرن، به پارادایمی مهم در تفکر شهری و معماری تبدیل شد. متعاقب این امر ارائه ی کیفیت های بصری ساختارهای نو در زمینه های تاریخی مورد توجه قرار گرفت. در دیدگاه های مختلف، انواع سازگاری شکلی و تکنیک های طراحی بنا های جدید در بافت پیرامون خود، در طیفی از تقابل کامل با زمینه و نادیده گرفتن و نفی زمینه تا پیروی از زمینه ی موجود و تبعیت کامل از آن مورد بحث قرار گرفته است. ترجیهات ساکنین بافت و تاثیر مستقیم آن بر ارتباط کاربر با ساختار های نو و در نتیجه موفقیت و عدم موفقیت طرح بنا های جدید، از اهمیت ویژه ای در این زمینه برخوردار است. با هدف شناخت کیفیت این ترجیهات و لایه های مختلف تمایلات شخصی و گرایشات مربوط به هویت ساکنین، بافت تاریخی حرم حضرت معصومه (س) به عنوان نمونه ی موردی انتخاب شد. نتایج کلی حاکی از گرایش عمده ی ساکنین به سبک های تاریخی معماری و نو آوری در این سبک ها است. از طرفی وجود دو شکاف، یکی بین تمایلات نسل جوان و مسن و دیگری بین انتخاب های سلیقه ای و زیبایی شناسانه و انتخاب های آگاهانه و هویت مند، چالش های پیش روی طرح این بناها است.